Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 63

S A G A
193
kjaftshögg á annan kjammann. Og ef einhverjum yröi
það á, aö Ibjóöa hægri kinnina, þegar sú vinstri heföi
veriö slegin, þá mundi hann aldrei geta fyrirgefiö sér
þann barnaskap.
Þér v-iljiö aö aðrir séu betri viö yöur, en þér eruð við
þá.
Riki maðurinn álítur sig breyta réttilega, ef hann gef-
ur vinnumanni sínum iþað gjald, er nægi fyrir leppana
hans, og fæöi, sem heldur nokkurn veginn við starfskröft-
um .hans, meðan hann vinnur honum.
Iðnfélagsmaðurinn finnur ekkert til þess, þótt verka-
maðurinn, sem með Ihonum vinnur, fái þris.var sinnum
lægri laun, fyrir erfiðara starf en vandaminna. Þár er
jöfnuður iðnfélaganna kominn. Sá jöfnuður, sem heimt-
ar alt en gefur ekkert. Þeir standa auðkýfingum fylli-
lega á sporði i hugarhráa og hjartakulda, stétta hatri og
valdafíkn.
Mennirnir geta búið til lög, sem þvinga alt til jafnaðar
á yfirborðinu, en svo lengi, sem jöfnuðurinn býr ekki í
hugarfarinu, og kenningar Krists rikja ekki í hjartanu
verða þar eilíf valdavíg og launmorð græðginnar bak við
tjöldin. Því lögin eru dauð, ef hinn sanni, lifandi andi
þeirra, speglar þau ekki.
Eins lengi og almúginn hreinsar ekki sár Lazarusar
með hundunum, og þvær ekki fætur hvers annars, með
hugarfari Krists: auðmýktinni og samúðinni, en sparkar
hvolpinum og ketlingnum frá dyrum sínum út i hungur-
dauða og helkulda vetrarins, en svíkur og særir hvern
annan daglega—svo lengi, segi eg, er lýðurinn að leika
leik ríka mannsins harðbrjóstaða, og verðskuldar sömu
útskúfun lifsælunnar og hann.
Þannig erum vér þann dag í dag. Vantreystum for-
sjóninni, en hrifsum alt hver af öðrum. Elskum ekkert
nema sjálfa oss, og þekkjum ekkert ríki nema þessa heims.
Og inn í þennan sótsvarta sjálfbirgings heim mont-
innar moldar, var kirkjan send, til að boða hinn eilífa