Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 74

204
S AGA
veitti þeim áheyrn. Gamall, gráhærSur maSur kom til
þeirra, og spurði þær a‘S nafni.
“Eg heiti Hepni,” sagöi Hepni, steig spor áfram, brosti
til hans og benti um leið á lárviðarsveiginn.
Hann hristi JiöfuðiS.
“Vertu eigi of örugg,” sagði hann. “í landi þessu er
oft haft endaskifti á hlutunum. ÞaS, sem þú kallar Hepni
köllum vér oft Óhepni, og þaS sem þú nefnir Óhepni,
nefnum vér Hepni. SérSu þessa tvo menn, sem biSa
þarna? Sá, sem nær stendur, var álitinn góSur maSur í
þínum heimi. Hinn var af flestum skoSaSur vondur. En
hérna köllum vér vonda manninn góSan og góSa manninn
vondan. Þér finst þetta einkennilegt. En horfSu þarna.
Þú áleizt þennan stjórnfræSing einlægan, en vér segjum
aS hann hafi veriS óeinlægur. Vér veljum þann marin
fyrir lárviSarskáld vort, sem heimur þinn spottaSi. Og
þessi blóm þarna: oss hafa þau angandi unaS aS bjóSa,
vér unnum nálægS þeirra. En þér, á jörðunni, teljiS þaS
eigi ómaksins vert aS lesa þau af limgörSum ySar, þar
sem þau spretta í ríkum mæli. Svo þú sérS aS þaS, sem
vér inetum mikils, metiS þér alls ekki neitt.”
SíSan sneri hann sér aS Óhepni.
“Og hvert er þitt nafn?” spurSi hann blíSlega, þó
hann auSvitaS vissi þaS.
“Eg heiti Óhepni,” svaraði hún sorgbitin.
Hann tók í ihöndi hennar.
“Kom meS mér, Hepni,” sagSi hann viS liana. “Lof
mér aS leiSa þig inn í viStökusalinn.”
Hún, sem hingað til hafSi veriS nefnd Óhepni, en nú
var nefnd Hepni, lyfti upp niSurbeygðu höfSi sínu, og
hóf sinn þrevtta líkama upp. Hún brosti við hliómnum
í nýja nafninu sínu, og meS iþvi brosi endurskapaSist feg-
urS hennar og von. Og þegar ihún hafSi fengiS vonina
aftur til baka, fekk hún aftur allan sinn fyrri þrótt.
“En hvaS verSur um hana? VerSur hún aS vera eft-
ir?” spurSi hún gamla, gráhærSa manninn, angurvær.