Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 96

226
S AGA
eggjunum. Voru þeir, eins og vant er aö vera meö and-
arunga, hálf veikburða fyrst í staö. Byrjaöi nú fyrst
stríö hænunnar fyrir alvöru. Ekki gat hún haft andar-
ungana meö hinum ungunum, sem bæði voru eldri og þar
að auki vondir við þessi litlu grey. Var hún því oftast
meö fósturbörnin einhvers staðar sér, en hljóp þó stund
og stund til hinna unganna, svo þeir eldust ekki upp í
algerðu hirðuleysi. Það var merkilegt, hvað hænan lagði
mikla rækt við að kenna þessum fósturbörnum sínum,
sem aldrei gátu þó lært neitt af. henni, né skilið hana.
Sofin og vakin vakti hún yfir velferð þessara bjálfa.
Gaman var að sjá til hennar, er hún var að róta til með
fótunum í moldinni, eða fjóshaugnum og var að sýna
fósturbörnunum, hvernig þau ættu að tína úr moldinni
það, sem henni sjáifri þótti gott. Klakaði hún þá svo
þýðlega og móðurlega til þeirra. Ráku þau þá sín breiðu
nef ofan í moldina og sulluðu þar hjálfaiega. Ekki gátu
þau lært að tína eins og hænu ungarnir, hvernig sem hún
reyndi að kenna þeim það. Þegar hún hélt þau væru
þyrst, reyndi hún að koma þeim að vatnsstokknum; en
það varð henni til lítillar ánægju. í staðinn fyrir að teygja
úr hálsinum og reka gogginn hæversklega ofan i vatnið,
stukku þessir bjálfar upp í vatnsstokkinn og sulluðu þar
með skringilegum látum. Svo ætlaði að verða næstum
ómögulegt að koma þeim þaðan aftur. Þegar þau stálp-
uðust, reyndi hún á kvöldin að kenna þeim að stökkva
upp á hænsnaprikin. Það var nú ekki til mi'kils. 1 þess
stað skriðu þau út í eitt hornið, þar sem þau fundu
hálm-bing, og kúrðu þar. Ekki átti það við hænuna, en
samt kúrði hún ;hjá fösturbörnum sínum á nóttunni. En
hennar eigin ungar hreyktu sér á hæsta prikið í hænsna-
húsinu og litu stoltlega til gömlu hænanna, er sátu þeim
neðar.
Erfitt hefir verið það< stríð, sem aumingja hænan háði
með þessi fósturbörn sín, og þó tók út yfir allan þorra-
bálk einu sinni. Það gerði voðalega þrumuskúr. Vatnið