Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 97

S AGA
227
heltist ni'ður og lá í stórum pollum hér og þar. Nálægt
fjósinu var lautardrag og kringlóttur bolli i miðju drag-
inu. Fyltist bolli þessi af vatni og var nokkuð djúpt í
honum miðjum. Ekki var meira en stytt upp, er andar-
ungarnir urðu varir við vatns-pollinn. Var þá ekki beðið
að bregða sér út á hann. Þiá var heldur en ekki völlur
á litlu greyjunum. Syntu Iþau um pollinn þveran og endi-
langan, steyptu sér þar sem dýpið var mest, svo ekki
sást nema stélið og fæturnir, jusu svo yfir sig vatninu
með gleðilátum og kvökuðu í sifellu. En hænunni leið
þá ekki eins vel. Hún hljóp í sífellu í kringum pollinn
með vængina hálfbreidda út, óð út í pollinn ihér og þar,
unz vængbörðin og brjóstfjaðrirnar námu við yfirborð
vatnsins. Þá sneri hún til baka. Eg gleymi ei þeim grát-
klökkva, sem var i rödd hænunnar, er hún kallaði á fóstur-
börnin, sem hvorki heyrðu hana né sáu. Það liðu nokkr-
ir dagar þar til pollurinn þornaði upp aftur. Allan þann
tíma léku ungarnir sér á pollinum, og aldrei fór hænan
frá þeim. Hún vappaði stöðugt í kringum pollinn.
Enginn veit hvaða eldraun hænan varð að fara í gegn
um meSan hún var að ikoma andarungunum á legg. En
svo mikilli trygð tók hún við þá, að jafnvel eftir að þeir
voru orðnir fullorðnar andir, kúrði hún oft á gólfinu hjá
þeim.
Eg hefi oft hugsað um það síðan, hvort ekki væri
synd að láta hænu unga út eggjum annara fugla. Eg held
að móðir mín hafi hugsaö eitthvað líkt, að minsta kosti
lét hún hænu aldrei unga út nema hænueggjum eftir það.
B. S. Guðmundsson.