Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 102

232
S A G A
Einn dagr fór eg aS heimsækja gamla kunningja. í
gegnum Piney liggur aðal-bráut bygðarinnar. VarS eg
að fara þá braut. Stjúpi minn fylgdi mér út á brautina.
Ekki hafði eg langt farið, er eg sá að maður kom keyrandi
á tveimur bestum á móti mér. Var annar hesturinn hvítur
og gekk sama megin á brautinni og eg. Pegar eg færðist
nær, tó'k eg eftir því, að hvíta hrossið bar sig all-stoltlega.
Reisti það höfuðið hátt og hringaði makkann. Fótaburð-
urinn var fjörlegur og rétt eins og það væri að stíga dans.
Þegar fast var komið að mér, var hneggjað hátt og hvelt
og hvað eftir annað. En um leið og eg gekk fram hjá,
teygði hrossið höfuð til mín og hneggjaði lægra, en svo
vingjarnlega. Þótti mér þetta skrítið og fanst mér eg
þekkja Imeggið og tilburðina alla. Eg gat ekki að þvi
gert, að smá-líta aftur fyrir mig, og sá eg þá að hvita
hrossið horfði aftur með vagninum, eins langt og eg gat
séð til þess. Þegar eg kom heim um kvöldið, spurði stjúpi
minn mig: “Hvernig leizt þér á hana Daisy.” Eg kvaðst
ekki hafa séð hana. “Jú,” sagði stjúpi minn, “eg sá þig
mæta henni á brautinni í morgun, rétt eftir að þú fórst
á stað að heiman.” Hvíta hrossið, sem eg hafði mætt, var
Daisy. Hún hafði skift um lit og stækkað síðan eg hafði
séð hana síðast. Aumingja Daisy þekti mig, þótt sjö ár
væri liðin frá því, er hún sá mig síðast, en eg þekti hana
ekki. Langt held eg verði þó, þar til eg glevmi vinhlýju
kveðjunni hennar.
E. S. GwSmundsson.
Gorilla-apinn söngelski.
Þetta er sagan, sem Gamarre sagði vini sínum Jave-
lotte: