Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 104

234
S A G A
mikilfenglegum gorilla. Hann var dumbrauður á litinn,
með afar mikla kjálka, og horfði steinhissa á mig.
Eg stóö þarna, satt bezt aS segja, alveg ráðalaus, fáein
fet frá honutn, og enn þá veit eg ekki hvaö því olli, að eg
fór ag blístra “Bon Roi Dagobert.”
Svipur apans breyttist svo mikið' við þetta tiltæki mitt,
að það var engu líkara en hann færi að brosa. Hann
fór að hreyfa höfuðið í samræmi við hljóSfall lagsins,
og þegar þaS var á enda blístraö, urraöi hann vingjarn-
lega til mín aS byrja aftur, sem eg líka gerði, en hann
sló hljóSfallið enn vissar en áSur.
Alt í einu gekk hann til mín, lyktaöi af mér og snerti
höfuS mitt mjúklega meS hinni geysi-stóru framlöpp sinni.
Eg skildi aS hann var aS vingast viS mig meS þessu, og
ætiS þegar eg sá hann eftir þetta, vék hann kunnuglega
og hlýlega að mér, og æfinlega bað hann mig aS blístra
“Bon Roi Dagobert.” Eg reyndi tvö önnur lög, en hann
gerSi mér þaS strax skiljanlegt aö þaö var fyrsta lagiS,
sem hann langaSi til aS heyra. Eftir nokkurn tíma kom
hann til mín meS konu sína og börn, sem tóku mjög vel
á móti mér, en virtust ekki jafn hrifin af lagi mínu sem
hann.
Mér leiö heldur vel, svona eftir þvi sem búast mátti
viS, og hefSi líklega dvaliS meö Boungóunum yfir rign-
ingar mánuSina, ef hinir herskáu Gambalar hefSu eigi
gert fljótan enda á jarSarlífi þess heiöraSa kynflokks meS
snöggu áhiaupi. Þar féll hinn góSi Faoua, og flestir
vinir hans meS honum.
Eg er engin raggeit, og tók eg góSan þátt í bardagan-
um, unz leikslokin þurfti ei lengur aö efa. Þá flýöi eg
meö Azileu, ungri Boungó stúlku, inn í skóginn, og hugS-
umst viS þar óhult. En alt í einu vitum viö ekki fyrri til,
en yfir okkur standa þrír háir og dólgslegir stríösmenn,
meö kylfur reiddar og assegíur mundaSar. Azilea há-
hljóðaSi, og eg reyndi aö verja okkur. En áöur en varöi,
var gorilla-apinn, vinur minn, kominn þar, ásamt þremur