Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 112

242
S A G A
spunnin. Lagði hann sig svo til svefns og benti mér aS
gera þaö sama. Geröi eg það og svaf vært til morguns,
en þá voru allar veggjalýs horfnar. Hefi eg komist aö
því síöan að þær hafa stuttan vinnutíma—bara part úr
lágnættinu, 'hætta starfi sínu fyrir allar aldir, og fara þá
aö hvíla sig í skotum sínum.
Þaö fór eins og sá enski hafði spáö. Eg vandist
smám saman viö bitin og upphlaupin og tók þetta eins og
hverja aöra mæðu, sem forsjónin sendir og ei verður um-
flúin. Svaf eg flestar nætur eins og steinn. Það er ekki
til mikils að kippa sér upp við alt þegar maöur er kominn
til Ameríku, enda eru þaö flest hetjur eöa hrossabrestir,
er hingað hafa flutt, sem skilja eftir skælurnar heima en
stiga hér hlæjandi á land.
Ekki minkuðu hitarnir. Flúöi herbergisnautur minn
út á fjóshlöðuloft til annara vinnumanna, því honum fanst
þar svalara, En mér fanst það ekki samboðið íslenzkri
baðstofu-virðing minni að fylgja honum út á heyloftið,
því í hlöðunum heima í minni sveit, sváfu ei aðrir en
umrenningar og endemismenn. Samt átti það nú fyrir
mér að liggja að kanna refilstigu útihúsa bændabýlanna,
þegar eg síðar fór í þreskinguna. En það er önnur saga.
Svaf eg áfram einn í herberginu á nóttunni og vann eins
og hestur á daginn, en sveittist allan sólarhringinn. Gaf
eg beðbítunum langt nef, en þeir létu ekki að sér hæða
þeir smáskrattar. Léku þeir á mig og gerðu sér dælt við
mig af því eg var emigranti, og verður að segja hverja
sögu eins og hún gengur, þótt tvísýnn verði af henni heið-
urinn.
8.
Þegar eg hafði verið þarna um þrjár vikur, fór hús-
bóndinn einn laugardag til Winnipeg. Keyrði hann á
léttivagni sínum og ibeitti King 'hlaupagapanum fyrir.
Veður var afar heitt þenna dag, og kom steypidemba um
kvöldið með þrumum og eldingum. Eg var ekki kominn
heim þegar rigningin skall á og varð hundvotur allur inn