Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 116

246
S A G A
borgarjaka, og vakiö okkur bæSi. Þá rak hún upp hljóö-
iö mikla, því á dauöa sínum gat /hún átt von en ekki á
þessari sendingu.
Þaö heföi nú kannske einhverjum orðið undarlega
ónotalegt innanbrjósts eins og mér, aö vera þarna kom-
inn af óskiljanlegum orsökum og horfa framan í konuna,
sem skalf af taugaóstyrk, iþangað til hún kveikti ljós og
sá hver eg var. Þ!á 'hvarf frá henni skjálftinn aö vísu,
en hún varð langt um stærra spurningarmerki í framan
en nokkru skáldsögu-andliti 'hefir verið lýst.
Eg fór að myndast við að standa upp, en iþá gáði eg að
því hve skelfilega, afskaplega fatalítill eg hafði háttað
ofan í rúmið. En ekki minkaði spurnar-ásjóna hennar
við að sjá mig þegar eg reis upp. Þreif eg brekánið
úr rúminu og sveiflaði því utan um mig eins og forfeð-
urnir fíkjuviðarlaufunum. Tók eg nú að' líta betur í
kringum mig og horfði seinast ofan á gólfið. Og sjá!
Þar kom það! Þarna marseruðu miljónirnar aftur til
baka heim til sín, sem komist höfðu í púnsið mitt í gær-
kvöldi og sýndist mér þær sumar groggaðar enn. Þóttist
eg nú sjá í hendi mér hvernig í öllu lá: Meðan romm-
gleðin ríkti í brjóstum þeirra, höfðu þær hafist samtaka
að hefna sín á mér fyrir flenginguna og helstrýkinguna,
sem eg gaf þeim með 'blautum strigabuxunum, og komið
sér saman um að ýta mér í beddanum á hjólunum þangað
sem verst gegndi. En að þær hefðu horft út um glugg-
ann, til að velja akkúrat tímann til þess þegar.bóndi kæmi
heim—það vissi eg ekki fyrri en seinna. En þið hefðuð
átt að sjá baksvipinn á þeim þegar þær völsuðu út eftir
afrekið ! Það var alveg kostulegt hvað þær gátu borið
sig mannalega, og eg sá ekki betur en allur hópurinn
stöðvaðist í dyrunum og liti til baka glottandi á mig,
eins og þær væru að hælast um Ihvernig hið ameriska
hrekkjavit sitt hefði getað leikið á íslenzka sakleysið.
Eg var ekkert forviða á því að þær gætu rent rúminu
þessa stuttu léið, því margar hendur vinna létt verk, og