Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 117

S A G A
247
svo er afl litlu skorkvikindanna margfalt sinnum meira,
hlutfallslega, en okkar stærri dýranna. En a‘S þeim öll-
um skyldi hugkvæmast að verSa samtaka með þenna
flutning minn—og það þegar þær voru ölvaðar og hefSu
helzt átt aö fara að fljúgast á sín á milli—þa'S er þaS,
sem eg get aldrei skiliS, og stafar þaS ef til vill af þvi
aS eg er íslendingur, því aldrei hefSum viS getaS orSiS
svona samtaka—ekki einu sinni á íslendingadegi eSa ÞjóS-
ræknisþingi.
12.
Eg var alveg ráSalaus þarna i rúminu, og vissi ekk-
ert hvernig eg ætti helzt aS snúa mér. Sú norska virtist
ekki lengur hrædd. Hún slökti ljósiS og eg heyrSi ekki
betur en þaS skríkti í henni. Gat eg ekki láS henni þaS,
því afstaSa mín var grátbrosleg. Veit eg ekkert hvaS eg
hefSi til toragSs tekiS ef hjálpin hefSi ekki borist til okkar
á mjög óvæntan og eftirminnilegan hátt, því rétt sem eg
er aS hugsa um vandræSi mín og kaldhæSni atvikanna,
heyrum viS aS bóndi þrammar upp stigann og gengur
inn í herbergiS til okkar, og breiddi konan upp fyrir höf-
uS þegar karlinn kom inn, en eg stóS upp i rúminu eins
og merkikerti. ÞaS var fariS að lýsa af óttu, en þó þótt-
ist eg sjá á ikarlinum aS honum þætti hafa illilega fjölgaS
í svefnherbergi konu sinnar. StóS eg eins og saklaust
lamb frammi fyrir grimmum slátrara, og reyndi aS veik-
um mætti aS gera honum skiljanlegt, meS bendingum og
ensk-íslenzkum orSum, hvaSa herjans grikk skrambans
beSbítirnir ihans hefSu gert mér, og eiginlega leikiS á
okkur bæSi, eSa jafnvel öll. En áSur en eg gat bent til
hálfs og sagt fjórSa partinn af því sem eg þurfti aS segja,
sá eg hann færa sig saman í kuSung og hoppa og láta
illa meS' hendurnar.
“ÆtlarSu aS slá mig?” sagSi eg, en í því barSi hann
mig svo iþrælslega á munninn aS eg riSaSi viS, en skall
þó ekki eins og í borSstofunni hjá Bellu, því þetta högg
var sjálfsagt fjórSungi léttara en hjá Chris Goodison, enda