Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 120

250
S AGA
14.
Eigi hefi eg se‘ð írska karlinn kaþólska síðan nóttina
góðu, og ekki beðbítina svo að orð sé á gerandi. En
það sagði Jón Hermann mér tveim árum seinna, að
norska konan hefði fengið löglegan skilnað frá bónda
sínum ári eftir að eg var hjá þeim. Og hvort sem það
hefir verið af því að hann Ibarði mig í herbergi hennar
eða af öðrum ástæðum, þá er mér það fullkomin vissa
að það hefir verið hefnd á hann fyrir að vera vondur
við mig, því hvort sem það segist á því eða ekki, eftir
lögum, að berja nýkominn íslending í Ameríku, þá er það
óláns barsmíði, sem hefnir sín sjálf. Hefi eg þá óbil-
andi trú, að guð hafi ekki verið að tjarga í okkur lífinu,
Islendinga, í gegnum allar alda-hörmungarnar, sem hefðu
drepið hverja me'Sal-þjóð eða gert hana aftur að dýr-
um, ef hann ætlaði okkur ekki hærra hlutverk en það, að
láta hérlendinga berja okkur karlmennina og gera stúlk-
urnar okkar að útungunarvélum sínum.
Frá þeirri norsku frétti eg það, að hún -hefði farið
suður í Bandaríki, og gengið þar á skóla. Hefði hún
brátt orðið kvenfrelsiskona og skrifað margar bækur um
leiðinlega karla, sem færu seinast sjálfir í svínin. Seinna
hafði hún samt snúið körlunum upp í háleist og farið að
skrifa um landafundi Norðmanna í bandarísk tímarit. Sá
eg og las sumar af greinum hennar. Ræðir hún mikið
um norsku nýlendurnar á íslandi, Grænlandi og Vínlandi
og Svalbarðsfund þeirra, og þá samlanda sína Leif og
Þorfinn og Snorra og Guðbrand Vigfússon. Hygg eg
að henni hafi líkað svo vel við mig, að hún unni öllum
íslendingum síðan og vilji þess vegna gera þá alla að
bræðrum sínum. En síðan hefir rignt yfir hana heiðurs-
krossum heiman frá Noregi, og mun ei langt líða unz
skólabækur þar birta útdrætti hennar úr norskum sögum,
er Norðmenn rituðu fyrir löngu síðan á íslandi, og við,
Islendingar, eignuðum okkur einu sinni.