Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 127

S A G A
257
voru óblíðir við mállausa menn. Vildu þeir að eg tæki á
tnóti þökunum, þegar þeir köstuðu þeim af vögnunum svo
þær brotnuðu síður. Gerðu þeir verk sitt ekki betur en
svo að þeir létu þökurnar skella um höfuð mér, háls og
herðar og hrundi moldin niður um hálsmálið á rauðu
skyrtunni og ofan um mig beran og niður á líf. Var ekk-
ert notalegt að fá þessa moldarkekki á sig rennblautann
af svita. Vandi eg þá af þessu með því að stökkva sjálf-
ur upp á vagninn, hrynda þeiin niður og láta þökurnar
skella á þeim sjálfum. Fundust mér þessi verkaskifti
sanngjörn og bötnuðu þeir rnikið þegar þeir sáu skapið
í mér. Álít eg að ekkert sé eins vont fyrir nýkominn ís-
lending og það að kunna ekki að reiðast.
Var eg nú prúnkinn með mig, þar sem eg hafði fasta
vinnu í mánuð og seytján og hálft cent á klukkutímann.
Og þar ofan í kaupið kunni eg ofur lítið að vinnunni, því
eg hafði unnið að þúfnasléttum tíma úr vori með 'bú-
fræðingi frá Ólafsdal, aldamótaárið. Þá hafði eg krónu
í kaup en hann tvær, bara af því að hann var lærður.
Það er alt af rnunur að vera eitthvað. Var eg þó alveg
eins duglegur, þótt eg ungur væri. En þó honum auðn-
aðist ekki að taka réttum Vesturheims tökum á skóflunni,
af þeirri einföldu ástæðu að hann kunni þau ekki sjálfur,
blessaði eg samt þenna þúfna'bana úr Ólafsdal og áleit
hann mína heillaþúfu.
6.
Eg hefi þá bjargföstu trú, að guð borgi fyrir hrafn-
inn—einkum þann íslénzka. Enda varð mér að þeirri
trú minni hvað Leif Erickson snerti, sem aldrei þreyttist
á að útvega mér nýja vinnu þegar eg hafði gert einhverja
skömmina af mér og misti þá gömlu.—Tapaði dsjobbinu
mínu ihjá bosanum, eins og hann komst að orði.
Seinasta daginn, sem hann gekk með mér í atvinnu-
leitinni, gengum við fram hjá stóru auðu svæði í vestur-
hænum, sem þá var eiginlega kallað vestur á' Sléttunum.
Stóð þar auglýsingaborð stórt og spurði eg hann hvað orð-