Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 135

S A G A
265
líkur, og kendi jafnvel föður mínum um það ihvernig eg
væri skapaöur. Og þegar þaö dugði ekki, neyddist eg til
aS segja að guö hefði gert mig svona, og ekki hefði veriS
sett út á göngulag mitt í mínum hreppi. Lét eg þaS fylgja
meS aS Stína hefSi ekki svikiS mig vegna þess, heldur
barnakennarans af MöSruvallaskólanum, sem allar voru
skotnar í. En þaS stóS á sama hvaS eg sagSi viS þær,
þessar stúlkur. Þær sögSust bara ekki fíla fyrir aS fara
út fyrir vok meS svona klán, sem allir meikuSu fonn aS.
Annaö hvort yrSi eg aS pleija kjeneidían dsjentilmann á
stritunni, eSa þær rífjúsuSu aS fara út meö mér.
Nú sá eg aS þaS var komin alvara í spiliS. Skildi eg
aS ekki voru allir /þrándar úr vegi þótt íslenzku fötin mín
hefSu heiminn kvatt. VarS eg nú annaS hvort aS duga
viS stelpurnar eSa drepast ella. Kaus eg hiö fyrra. Tók
eg strax aS æfa mig meS miklum erfiSismunum á kvöldin,
og hve nær helzt sem tækifæri gafst. Reyndi eg aS standa
beinn og ganga fattur og reigSi hausinn aftur á herða-
blöS hundraS sinnum á hverjum degi. Eóru svo leikar aS
lokum aS bolakálfurinn í mér rétti sig upp unz hann varS
að hreinasta hérlending. Þá brostu stúlkurnar og litu
upp til mín eins og landstjóra. 'Hnykkirnir hurfu af
sjálfu sér þegar eg var orSinn svona fattur og spertur.
Og meS því aS biöja stúlkurnar aS ganga svo þétt og
fast viS hvora hliS mér, aS ei mætti bandprjón á milli
okkar reka, þá gat eg ekki vingsast út á hliSarnar, því þaS
var ekkert pláss til þess fyrir mig, og vandist eg þannig
smám saman af þeim ósiSnum. En svo fast klemdu þær
mig milli sin aS síSurnar féllu þrjá þumlunga inn, en
brjóst og bak færSist þrjá þumlunga út. Hefir þaS aldrei
fariS í samt lag síSan, enda er mér sama svo lengi sem
ekki sezt gigt að því.
Loksins læröi eg þaS einnig aS komast í takt viS þær
og gaf seinast hermönnunum ekki eftir, en þeir eru marg-
æfðir í því. Þá bar eg mig líka svo vel aS hverri stúlku
hefSi þótt heiSur aS því aS ganga meS mér heiminn á