Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 136

enda, þótt allir hefSu á okkur horft. En aö hinum þung-
bæra reynslutíma liönum, iblessaöi eg buröardag minn
og söng lífinu lof. Var þetta glæsilegur sigur yfir illum
og álútum vana og íslenzkri kengbeygju.
Eftir mánuð sögöu stúlkurnar mér aö nú væri ómögu-
legt að sjá að eg væri íslenzkt dónaprik lengur. Kváðu
þær engann emígranta hafa törnað betur út en eg og köll-
uðu mig fæn felló. Þá var mér dillað. Vissi eg að þetta
var það mesta hól, sem þær gátu gefið nokkrum dauðleg-
um Islendingi.
5.
í Winnipeg var mér sagt að það kostaði meiri pen-
inga að lifa baslaralífi, sem er sama og búa einn síns liðs
eða einsamall, heldur en búa tvísamall, sem er nýyrði, og
þýðir að vera kvæntur konu. Datt mér því í hug að eg
skyldi reyna að gleyma Stínu minni og gifta mig, og hefna
mín á henni með því að senda' henni boðsbréf frá Winni-
peg og alla leið 'heim. Svo var eg lika svo fátækur þá,
eins og fjöldinn á þeim árum, að mér veitti ekki af að fá
mér konu til að spara með mér. Fór eg því að leita
fyrir mér, en þar sem eg var kominn í álit hjá kvenþjóð-
inni, var eg töluvert vandlátur og greip við engri óskoð-
aðri.
Meining mín var að ná i unga stúlku, helzt íslenzka.
Skrifaði eg mér til minnis í vasabók mína, tíu höfuðkosti,
sem hún varð að bera, ætti hún að geta orðið mín:
1. Rík:—sparisjóðsfé, landeignir eða arfsvon.
2. Falleg:—andlit, vöxtur og svipurinn alt um kring.
3. Gáfuff:—næm og skilningsgóð, fljót í svörum, orð-
heppin.
4. Mentuff:—almenn fermingarskilyrði og haldi fræð-
unum og biblíusögunum við.
5. Hannyrffakona:—kunni alt, sem Stina kann.
6. Geffþrúð:—stilt, og þó eftirlát við mig.
7. Sparsöm:—fleygi engu fyrri en það er ónýtt.
8. Astúðleg:—en samt ekki góð við neinn nema mig.