Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 137

S A G A
267
9. Hlýðin:—auösveip og undirgefin mér í öllu.
10. Skyldurækin:—muni það aö eg er höfuS konunnar.
Þar var eg þá búinn að skrifa jafn margar greinarnar
og boöoröin voru, því eg hélt aö þaS yrSi mér til ham-
ingju, þó mér reyndist þaS nú ekki, og kenni eg ekki boS-
oröunum um þaö, heldur mér og stúlkunum. Hefi eg
sjálfsagt veriS of kröfuharSur, enda uppfylti ekki ein
einasta helming þeirra af þeim stúlkum, sem eg þekti.
rSamt var engin svo bág aS ekki uppfylti hún eitt af þess-
um skilyrSum.
Ein var rík, en kunni ekki einu sinni faSirvoriö.
Önnur falleg, en fátækari en basl og skuldir. Þriöja var
gáfuö, en alveg voSalegt skass. FjórSa var mentuö, en
kunni ekki aS elda grautarspón. Fimta var JiannyrSakona
og stakk mig meS nálinni. Sjötta var geöprúS, en latari
en alt þaS sem latt er. Sjöunda var sparsöm og svo nízk
aS hún tímdi ekki aS sjá af kossi. Áttunda var ástúSleg
viS alla aöra en mig. Níunda var hlýSin, en voSaleg tuska
og herfa í þokkabót. Og sú tíunda var skyldurækin, en aS
eins viS sig sjálfa.
Er ekki aö orSlengja þaö, aS eitthvaö var aS þeim
öllum, þótt mörg væri ágætur kvenkostur án gallanna.
Hætti eg viö aS gifta mig, en hefi veriS kunningi þeirra
margra síöan eg kom til þessa lands. Held eg þaS sé
miklu skemtilegra en binda sig æfilangt, en býsna er þaS
samt kostnaSarsamt þegar hver fimm centin eru reiknuS.
En svona fór þaS víst bezt, því alt af bólaSi á Stínu annaS
slagiS upp úr djúpum hjarta míns. Held eg aS þaö hafi
ekki góSri lukku aö stýra, aS gefa þaS sem önnur á, hvort
sem þaö er hjartaö eitt eSa kroppurinn allur. Eru fleiri
fjölkvænismennirnir á þann hátt, en lögin geta lúskraS, og
er eg sæll meS sjálfum mér, aS vera ekki einn þeirra.
6.
Ungir piltar í Winnipeg, eru góSgerSasamir viS stúlk-
urnar sínar. Eru veitingarnar á öllum stigum, alt frá
brennheitu kaffi og súkkulaöi, upp í ísdrykk og helfrosinn