Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 140

270
S A G A
mér að kenna aö þær drukku þenna skratta. ForSaSist
kvenfólkiö á þeirn árum áfengið eins og kristinn maöur
kölska, og kom þeim sízt til hugar aö eplalögur þessi
leitaöi höfuösins.
1 Winnipeg er þaö haft aö orðtæki, að ef kona gangi
með manni strætismegin á gangstéttinni en ekki hús-
megin, þá sé hún til uppboðs eða sölu. Viö höfðum geng-
ið sunnan megin á Vilhjálmi upp að Prinsess stræti.
Sneri Villa að húsum upp en Sara að stræti fram. En
þegar þangað kom krossuðum við Vilhjálm á Prinsess og
gengum hann upp norðan megin, og vissi þá Villa að göt-
unni og sá eg að hún undi þvi illa og leit grimmilega til
Söru, sem ekki átti þó sök á þessu, þvi eg réði ferðinni
þá eins og oftast nær þegar kvenfólk er með mér.
Alt í einu mætir kunningi Villu o'kkur á leið ofan í
bæ—lí'klega að fá sér hjór eftir andliti hans að dæma.
Ekki tók hann ofan eins og allir kurteisir fslendingar
gerðu heima. Leizt mér að honum lítill heiður og þótti
hann ljótur.
“Fimm cent boðin i þig, Villa, fyrst þú ert til sölu,”
kallaði hann hlæjandi um leið og hann gekk fram hjá.
Var það smánarboð, því Villa var væn stúlka, enda sót-
roðnaði hún. Og til allrar óhamingju skríkti svo hátt i
Söru, að vel heyrðist. Þá úthverfðist Villa, og var það
ekki i seinasta skiftið sem mér hefir örðið hált á því að
vera með fleiri en einni í einu. Hún beit á jaxlinn og
undan niðurhleyptum yglibrúnunum flugu neistar frá log-
brennandi augunum. Samt stilti hún sig og skammaðist
ekki, en hugði á hefndir eftir þvi sem eg komst að raun
um litlu síðar. Náði hún strax gleði sinni á yfirborðinu
og fór að gera grín að kunningja sínum við okkur og
segja okkur sögur af honum. Kallaði hún hann mesta
rustakus og spraðabassa á dansk-íslenzku. Bar nú ekkert
til tíðinda nema kerskni og kátínu unz við komum upp á
ísabellu—en svo var strætið oftast orðað í munni íslend-
inga, sem Chris Goodison var þá kaupmaður á. Þá upp