Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 141

S A G A
271
úr þurru og án nokkurs fyrirvara hrekkur Villa hastarlega
viS og kastast út á hliSina frá hliS rninni eins og högg-
ormur heföi 'bitrð hana. Hún baðaði höndunum út í loft-
ið eins og vængjum og öskraSi:
“Rotta! Rotta!”
Eg leit alt í kring um mig, en sá ekkert nema æöiö á
Villu og hræösluna á Söru. Ég hafði heyrt aö kvenfólk
væri fjarska hrætt við mýs og taldi sjálfsagt aö þá mundi
þaö vera stór-skelkaö viö rottur. Datt mér i hug aö ein
þeirra heföi nú hlaupið undir pilsin á Villu, en gat ekkert
séö, íþvi þau árin var móður þeirra svo siður aö pilsfald-
urinn drógst viö jörðina og huldi alt, sem innan hans
var með mikilli vídd. Er á þessu orðinn mikill munur
nú, þegar gopinn skrollir á knjákollum uppi og ekki víðari
en meðal buxnaskálm.
“Rotta ! Rotta! Rotta !” hrópaöi Villa aftur og enn
hærra. Benti hún nú á höfuðiö á Söru, sem sýnilega
skalf á beinunum og var aö veröa að aumingja af skelfingu.
En eg sá ekkert óvanalegt viö höfuð Söru og hélt að Villa
benti þetta af bjánaskap, en horfði fast á pils hennar
sjálfrar ef eg sæi eitthvað óvanalegt hreyfa sig i fell-
ingunum.
“Nú, hvar er rottan Villa? Svaraðu fljótt! Fór hún
undir pilsiö þitt, svínið það tarna?” spurði eg ákafur.
“Þú ert flón!” sagöi hún ávítandi. “Sástu hana ekki
maður? Hún, sem hljóp upp bakið á henni Söru og
hvarf inn í stóra hnútinn! Ó Bjartur! Náðu henni
fljótt, fljótt. Hún getur stokkið á mig. Vertu nú einu
sinni maður! Hún getur bitið hana á barkann! Hún
getur nagað sundur hálstaugarnar. Hún getur .— — Ó,
flýttu þér nú einu sinni seinlendingur.”
Hvert eggjunarorð Villu var magni blandið eins og
bjórinn í Sigrdrífumálum, enda svifu þau á mig. Má svó
lengi brýna deigt járn að bíti. Tók eg upp í mig og réðist
á hnútinn með hálfum huga, sem var tvímælalaust sá
yndislegasti hnútur, sem eg hefi séð. Gaf eg mig ekkert