Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 142

272
S AGA-
aíi því þótt Sara bandaöi á móti mér og' bæöi mig í herrans
nafni á ensku og íslenzku að snerta sig ekki, né heldur
þótt hún hefói í hótunum, orgaSi og beröist um, því eg
veit hvernig þær láta æfinlega, þegar maöur er aS bjarga
þeim úr einhverjum voSanum og skelfingunni, sem þær
þakka manni svo seinna fyrir með tárin í augunum.
Eg var náttúrlega ekkert mjúkhentur, því eg átti þá
og þegar von á að rottu-skrattinn biti mig til blóðs innan
úr hnútnum, en hafSi heyrt að það bit væri hvorki holt
köttum né blóðríkum emígröntum. Eg afvafSi ljósu lokk-
ana hring eftir hring eins og heiSingi túrban sinn. Eoks
fann eg eitthvaö innan í hnútnum, og kipti því út með
mikilli grimd, og kostaöi því með þvi heljarafli niSur á
gangstéttina, sem hlotiö hefSi aS brjóta hvert bein í því
ef þaS hefSi veriS ákapaS meS holdi og bló"8i og ‘beinum.
Þá rak Villa upp skerandi hæSnishlátur, en Sara 'barm-
aSi sér og barSi alla eins og eggjamóSir, sem rænd hefir
veriS aleigunni. Sá eg strax í hendi mér aS eitthvaS
hefSi skeS, sem betur hefSi veriS óskeS, og kendi eg
gamla eplamiSinum um þaS aS nokkru leyti. Strengdi eg
þess heit aS eg skyldi aldrei vera hvatamaSur aS því aS
stúlkur drykkju sterkara en sterkt kaffi, og hefi eg efnt
þaS.
“Þú varst duglegur aS ná rottunni, væni minn,” hvislaSi
Villa, sem enn þá hló og benti sigri hrósandi, rétt eins og
þar lægi dauSur versti óvinur hennar, niSur á gangstétt-
ina, þar sem einhver gulbjört hárflyksa lá, er var alveg á
litinn eins og hiS fagra hár Söru.
“HvaS á þetta aS þýS'a?” spurSi eg byrstur. “Þetta
er ekki rotta. Þú hefir logiS aS mér, Villa!”
Þá sneri eg mér aS Söru, hneigSi mig fyrir henni
og sagSi: “Eg biS þig margfaldrar fyrirgefningar, Miss
Byron.” ('Var þaS seinna nafniS hennar, og veit alvizkan
ein hvort hún hlaut þaS frá Birni sál. föSur sínum eSa
íávarSinum og skáldinu heimsfræga). Um leiS og eg
mælti þetta ætlaSi eg aS taka þetta upp, sem komiS hafSi