Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 143

S A G A
273
innan úr hnútnum og rétta henni það eins og kurteis
riddari fornaldarinnar, en hún varð fljótari a‘S grípa það
upp.
“FarSu til fjandans!’’ hvæsti hún til mín á ágætri ís-
lenzku. Svo skirpti hún í áttina til Villu, reisti höfuSiS
hátignarlega upp í loftiS og hringaSi hálsinn eins og
bráSólmur heiShestur og rann á skeiSi frá okkur.
Þá hætti Villa aS hlæja.
“Sú mátti nú fara,” sagSi hún. “Og þú þarft ekki
aS láta mikiS, lagsi. Eg laug ekki eins miklu og þú heldur.
Þetta, sem hún hafSi i hárinu og þá tókst úr hnútnum,
er kölluS rotta. Þú getur spurt hvern sem þú vilt, og eg
skal eta skóna mína ef eg segi ekki hvert orS satt. ÞaS
er ekki mér aS kenna, aS þú ert svo grænn aS þú veizt
þetta ekki.
Grænn! Grænn! Grænn! HvaS eg hataSi þenna
yndislega lífslit náttúrunnar, af þvi honum var snúiS öfug-
um á mig. Eg blés viS. Og svo þessi rotta! Flest þurfti
aS nota til aS leika á mig í henni Ameríku. Og þetta
hafSi Villa skömmin gert, sem eg hafSi bara tekiö út meS
mér svo eg fengi Söru til aS koma líka, þvi eg þekti hana
mjög lítiS, og hún mig, en á meSan vildu þær síSur vera
einar meS manni, þótt nú séu tímarnir breyttir í þeim efn-
um, þegar fólk er fariS aS giftast óséS.
Já, og svona fór Villa meS þaS.
Eg gekk með höndurnar fyrir aftan bakið, þaS sem
eftir var leiðarinuar heim, og hafSi langt bil á milli okkar
Villu. En eftir þetta fór Sara aldrei út meS mér. Og
ekki hefir hún fyrirgefiS mér þaS enn þá aS eg skyldi
rjúka svona innan í hnútinn á henni meS valdi, og misti
eg þar ljómandi göngufélaga.
8.
I Ameríku bera flestir karlmenn cent sín og dali í
buxnavasanum og láta skildingana skrölta lausa. Er þá
miklu fljótara aS ná í þá heldur en ef þeim er troSiS ofan
í buddur meS spennum og lásum eins og heima var gert.