Saga: missirisrit - 01.12.1929, Page 144

274
S A G A
Var eg fljótur aö taka upp nýja siSinn, en geymdi þó
gullpeninginn frá mömmu í buddunni minni aö heiman.
Hringlaði oft hátt í vösum mínum, því stundum lét eg
lyklana a'ö kistunni minni og koffortinu liggja hjá cent-
unum. Haföi eg einkum gaman af þessu þegar stúlkur
gengu meö mér. Héldu þær eg ihefði vasana fulla af
gulli, þegar eirhlúnkarnir og lyklarnir glömruðu saman
við fáeina silfurpeninga.
Kvöld eitt var eg á gangi meö tveimur stúlkum. Geng-
um við inn í aldinabúð og keypti eg appelsínur, sem ættu
að heita gullepli, handa okkur. En þegar eg fór ofan í
vasann til að borga fyrir þær, var ekkert í honum nema
lyklarnir og lét hátt í þeim. Sátu peningarnir heima í
öðrum buxnavasa og ihafði eg gleymt þeim þar þegar eg
hafði haft buxnaskifti að enduðu dagsverki. Eg varð
skömmustulegur og sáu stúlkurnar það strax.
“Ertu brotinn?” spurði önnur.
“Alveg bostaður?” spurði hin.
“Buxurnar með peningunum sitja heima,” svaraði eg
utan við mig.
“Ó, svo þú ert í röngum buxum,” mælti sú fyrri.
“Þú hefir farið í vitlausu buxurnar,” sagði sú seinni.
Þetta tal þeirra huggaði mig ekki. Aldinsalinn var
rumur mikill með á að gizka tveggja skeppu maga. Hugði
eg hann ættaðan úr stígvéli Evrópu, sem við köllum það
á landabréfinu heima, og hugði eg hann frænda páfans.
Samt herti eg upp hugann og hugsaði mig lengi um áður
en eg sagði hægt og ihátiðlega:
“No money Mister. Me broke.”
Þóttist eg vel hafa talað svona nýkominn, þótt fram-
burðinum væri töluvert ábótavant, en samt þó ekki svo að
aldinsalinn skildi ekki meininguna. Varð hann eins ljót-
ur og sá gamli þegar hann missir Únítara inn í lúterskan
söfnuð. Leizt stúlkunum ekki á blikuna kringum augun
á honum og fóru ofan í peningabuddur sínar, sem voru
kjaftvíðir leðurpungar með löngum tannbakslásum og