Milli mála - 01.06.2014, Síða 144

ALEXANDER PÚSHKÍN

Milli mála 6/2014

154
reiðubúinn að svara fyrir þessa móðgun á hvern þann hátt sem
herra bankhafa þóknaðist. Við spiluðum áfram nokkra stund, en
þar eð við fundum að húsráðandinn var ekki í skapi fyrir spila-
mennsku kvöddum við einn af öðrum, héldum heim á leið og
skeggræddum embættið sem myndi væntanlega losna fljótlega.
Í reiðskólanum daginn eftir vorum við farnir að spyrjast fyrir
um hvort vesalings liðsforinginn væri enn lifandi þegar hann birtist í
eigin persónu á meðal okkar; við spurðum hann þess sama. Hann
svaraði því til að enn hefði hann ekkert frétt frá Silvio. Þetta vakti
undrun okkar. Við fórum til Silvio og komum að honum í húsa-
garðinum þar sem hann skaut hverri kúlunni af annarri í ás sem
festur hafði verið á grindverkið. Hann tók á móti okkur eins og
hann var vanur og minntist ekki einu orði á atburði gærdagsins. Þrír
dagar liðu og liðsforinginn lifði enn. Við spurðum hver annan furðu
lostnir: Ætlar Silvio virkilega ekki að berjast? Silvio barðist ekki.
Hann sætti sig við léttvæga afsökun og friðmæltist við liðsforingj-
ann.
Við þetta beið hann mikinn álitshnekki í augum ungu mann-
anna. Skortur á dirfsku er það sem ungir menn eiga erfiðast með að
fyrirgefa, þar eð þeir telja dirfsku æðsta allra mannkosta og vega
upp á móti hvaða lesti sem er. Þrátt fyrir það gleymdist atvikið
smám saman og Silvio náði sínum fyrri áhrifum meðal okkar.
Ég einn gat ekki umgengist hann eins og áður. Að eðlisfari var
ég uppfullur af rómantískum hugmyndum og hafði öðrum fremur
dregist að þessum manni sem virtist lifa svo leyndardómsfullu lífi
og mér fannst vera eins og hetja í dularfullri sögu. Honum þótti
vænt um mig, í það minnsta var ég sá eini sem hann gat talað við af
einlægni og vinsemd um margvísleg málefni og án þess að viðhafa
sína venjulegu, beittu kaldhæðni. Eftir þetta ólánskvöld vék ekki frá
mér sú hugsun að heiður hans hefði verið svertur og það væri hans
eigin sök að hann hefði ekki verið hreinsaður. Þessi hugsun kom í
veg fyrir að ég gæti umgengist hann eins og áður; ég fyrirvarð mig
þegar ég horfði á hann. Silvio var allt of lífsreyndur og vel gefinn til
að taka ekki eftir þessu og geta sér til um ástæðuna. Svo virtist sem
hann hefði áhyggjur af þessu, að minnsta kosti þóttist ég taka eftir
því einu sinni eða tvisvar að hann langaði til að segja mér hvernig
lægi í málinu en ég vék mér undan og hann lét það gott heita. Upp