Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1991, Qupperneq 149

Talað í trúnaði
Hann mun láta okkur upp rísa hvar og hvaðan og hvenær sem honum
einum þóknast.”
Upprisan er fólgin í því, að Guð reisir manninn upp frá dauðum og
gefur honum eilíft líf af sinni náð og samkvæmt sínum vilja. Já, hann
gefur líf, þar sem augu mannanna sjá ekkert nema dauða. En eilíft líf er
ekki til nema í samfélagi við hann, sem hefur líf og ódauðleika í sjálfum
sér.
Til þess að birta þennan sannleika og gefa þessa von, reis Jesús Kristur
upp frá dauðum. Guði séu þakkir, segir Páll postuli, Guði séu þakki, sem
gefur oss sigurinn fyrir Drottin vom Jesúm Krist. Já, fyrir hann einan
gefur Guð sigurinn. Allur annar sigur er aðeins blekking og ósigur.
Ég var að segja, að ekki vantar hugmyndir og skoðanir í trúarbrögð
heiðingjanna. A því sviði eru þeir mjög auðugir. En þá skortir stað-
reyndir. Þeir þekkja ekki hinn lifandi Guð, en lifa í minningunum um
hina dauðu. Þeir þekkja engan, sem hefur yfirunnið dauðann, engan Guð,
sem gerðist maður og sagði: „Ég er upprisan og lífið”.
í sinni hugmynda- og skoðananauðlegð em þeir fátækir, þar sem þeir
hafa þá skoðun, að til sé annað líf, en ekki eilíft líf. Þeir greiða mikið fé
fyrir þær fyrirbænir, sem prestar þeirra biðja fyrir framliðnum, en um
leið og prestamir heimta meira fé, þá efast þeir og segja: „skyldi nú þetta
duga?” Og samvizkan hrellir þá og segir með mörg þúsund ára gömlu
orðtæki:
„Góður á sér góðs laun, illur á sér ills laun.”
En hver er góður, og hver er illur? Það em ekki réttlátir guðir, sem
dæma í heiðnum trúarbrögðum, heldur em guðimir duttlungafullir og
sérvitrir eins og siðspilltir embættismenn, sem þiggja mútur.
En hinn eini, sanni Guð er bæði réttlátur og góður. Hann hefur afmáð
dauðann, svo að sá, sem trúir á hann og fylgir honum, fær að gjöf eilíft
líf fyrir upprisu Jesú Krists frá dauðum. En það er ekki nóg að játa þetta
með vömnum. Sambandið milli Guðs og mannsins verður að vera exi-
stensielt, þannig að það bindi gjörvallan persónuleika mannsins í trúfesti
og kærleika við Guð alla ævina, allt til dauða. Það er þetta, sem Heilög
Ritning á við, er hún talar um að elska Guð af öllu hjarta, af öllum huga,
af allri sálu sinni og öllum mætti sínum. Existensielt bænalíf er fyrst til
orðið, þegar andans andardráttur bænarinnar er orðinn óslítandi þáttur
milli mannsins og Guðs. Guð hefur sjálfur lagt gmndvöllinn með því að
gefa sjálfan sig fyrir mennina og sigra dauðann.
Horfumst í augu við hann, sem hefur afmáð dauðann. Hann er hin eina
lífsvon dauðlegra manna. Játum trú vora á hann, um leið og vér horfumst
í augu við eldinn og játum landinu, sem hann gaf oss, ást og tryggð allt til
dauða. Vér vomm ungir gefnir Drottni í Heilagri Skím. Vemm Honum
trúir. Þá höfum vér von um að fá að vera með honum um alla eilífð. Um
þessa von yrkir sálmaskáldið Brorson, og heimsspekingurinn S. Kierke-
gaard gerði þetta litla vers heimsfrægt með því að láta höggva það á
legstein sinn. Efni þess er á þessa leið í óbundnu máli: Ennþá er ofurlítill
tími eftir, — en þegar hann er liðinn, hef ég unnið sigurinn. Þá endar öll
147