Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1995, Side 72

70
MÚLAÞING
gaf honum stóran gullpening er hann flutti frá Hofi. En fé Jósefs gekk
víðar en í Hofslandi, og lenti hann því oft í illdeilum út af fénu, og lá oft
við átökum. Jósef reyndi þó að forðast átök, en lét menn hafa það ó-
þvegið í orðum.
Á síðari búskaparárum Jósefs á Felli gerði mjög harða vetur hvað eftir
annað. Veturinn 1910 og 1916, árið sem Jósef hætti búskap, voru gríðar-
legir snjóavetur og mun Jósef þá hafa misst eitthvað af búfé sínu úr hor.
En þar sem fé hans var vant útiganginum og alltaf vel í holdum undir
veturinn baslaðist þetta sæmilega.
Ekki verður sagt með sanni, að búskapur Jósefs á Felli hafi verið til
fyrirmyndar. Jörðina bætti hann vitanlega ekkert eða lagfærði húsa-
kynni, lagði í engan kostnað, og var talið að illbúandi hafi verið í húsun-
um þegar hann fór þaðan. Samt seldi hann Fell með tólf hundruð króna
hagnaði.
Oft reyndi Jósef að koma á fót fáránlegum kynjasögum um sjálfan sig.
Þessar sögur gengu svo mann frá manni um sveitirnar, og sumar fóru
jafnvel landshornanna á milli, enda var hann því mikið umtalaður um
allt land á þeim tíma.
Ein sagan er á þessa leið: Þar sem Fell er í alfaraleið, áttu margir þar
leið um. Eitt sinn komu ferðamenn að Felli sem oftar og hittu Jósef að
máli. Hann var þá í önnum við að moka mold ofan í djúpa gryfju, sem
var stutt frá bænum. Ferðamennirnir spurðu hvað hann væri að gera
þarna. Þá svarar Jósef því til að hann hafi grafið hér niður í hólinn pen-
ingakistil sinn fyrir nokkru, og hafi nú ætlað að vitja hans, en nú hafi
hann orðið þess áskynja að búið var að stela honum með öllu, sem í hon-
um var og lést vera sárgramur yfir tjóninu. Þessi saga flaug um héraðið,
og styrkti það trú manna á ríkidæmi Jósefs. En það þótti skrýtið að Jósef
skyldi ekki kæra þjófnaðinn.
Margar fleiri sögur mætti segja af glettni og stríðni Jósefs, en ég læt
þetta nægja.
Jósef gekk alltaf mjög vel til fara, sérstaklega ef hann fór að heiman,
og þótti það jafnan furðu sæta hvað hann gat varið föt sín óhreinindum,
þótt hann væri í óþrifalegri vinnu. Eitt sinn sem oftar skammaði Jósef
verkamenn þá er unnu við sláturfé hans, hvað þeir færu illa og óhrein-
lega með afurðirnar af sláturfénu. Þeir svöruðu litlu til í fyrstu, þar til
einn verkamannanna ávarpar Jósef og segist skuli kasta honum flötum á
sláturhússgólfið, ef hann haldi ekki kjafti. Þessari ósvífni var Jósef ó-
vanur og segir að hann skuli þá bara koma ef hann treysti sér til. Þeir
stökkva saman og dettur Jósef flatur á gólfið, sem allt var þakið blóði og