Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 25

— Alveg einsog ég?
— Þetta var laglegasti snáði, en því miður vildi svo óheppilega til að hann
var áílogaseggur. Og hann notaði það sem hendi var næst til að slást með —
hnefana, fæturna, og meira að segja skóhlífar. Og einu sinni gerðist það í
stiganum að hann lamdi stelpu sem átti heima í íbúð númer átta — þessa
góðu stelpu, sem var svo prúð og falleg — lamdi hana í andlitið með bók.
— Hún slæst sjálf...
— Hægan nú. Ég er ekki að tala um þig.
— Er það annar Slavka?
— Allt annar. Hvar var ég nú aftur? Já... Nú, þessi Slavka var auðvitað
flengdur á hverjum degi, því einsog gefur að skilja er ekki hægt að leyfa
slagsmál. En Slavka lét sér ekki segjast. Og þar kom að lokum, að einn góðan
veðurdag, þegar Slavka var að slást við Shúra — það var annar strákur — þá
gerði hann sér lítið fyrir og beit í eyrað á honum — og hálft eyrað fór af. Það
varð uppi fótur og fit, Shúra orgaði, Slavka var flengdur, hann orgaði líka...
Svo var náð í lím og reynt að líma eyrað á Shúra, Slavka var auðvitað sendur
í skammarkrókinn... Og þá — var dyrabjöllunni allt í einu hringt. Og inn kom
bláókunnugur herramaður með gríðarmikið, rautt skegg og blá gleraugu og
spurði djúpum rómi: „Afsakið, hvor ykkar heitir Slavka?“ Slavka svarar: „Það
er ég sem heiti Slavka“. — „Sjáðu nú til, Slavka,“ segir maðurinn, „ég er
eftirlitsmaður og sé um alla áfiogaseggi og nú neyðist ég til þess, háttvirti
Slavka, að senda þig burt frá Moskvu. Til Túrkestan“. Þá sá Slavka að illt var í
efni, og iðraðist af öllu hjarta. „Ég viðurkenni", sagði hann, „að hafa slegist og
spilað kópekuspil í stiganum og skrökvað að mömmu alveg samviskulaust
þegar ég sagði henni að ég hefði ekki spilað... En þetta gerist ekki aflur, því að
nú ætla ég að byrja nýtt líf‘. — „Jæja“, sagði eftirlitsmaðurinn, „þá horfir málið
öðruvísi við. Og nú skaltu fá verðlaun fyrir að iðrast svo einlæglega“. Og svo
fór hann með Slavka beina leið í verðlaunageymsluna. Og Slavka sá að þar
var urmull af allskyns dóti. Þar voru blöðrur og bílar og flugvélar og röndóttir
boltar og hjól og trommur. Og eftirlitsmaðurinn sagði: „Veldu nú það sem
hugur þinn girnist“. En nú er ég búinn að gleyma hvað það var sem Slavka
valdi sér.
(Dreymin rödd og djúp). — Hjól!
— Já, já, nú man ég, það var hjól. Og viti menn: Slavka settist á hjólið og
hjólaði sem leið lá út á Rúsnétskí. Hann hjólaði og flautaði og fólkið stóð á
gangstéttinni og undraðist: „Alveg er hann undraverður maður þessi Slavka.
IJvernig fer hann að því að verða ekki undir bíl?“ En Slavka gefur merki og
æpir til ökumannanna: „Akið rétt!“ Vagnarnir þjóta, bílarnir þjóta, Slavka þýtur
áfram á fieygiferð, og nú koma hermenn og spila hergöngulag svo glymur í
eyrum...
— Er hann sofnaður?
Syngur í hjörum. Gangurinn. Dyrnar. Hvítar hendur og handleggir berir
upp að olnboga.
— Almáttugur. Ég þarf að hátta hann.
— Komdu svo. Ég bíð.
— Það er orðið áliðið...
á Jfficeý'/já ~ LESIÐMILU LÍNA
25