Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 48

Bozorg Alavi
Maðurinn frá Gílan
Það rigndi eins og hellt væri úr fötu. Það var eins og stormurinn læsti klóm í
jörðina til að ná valdi á henni.
Trjákrónurnar, háar og ævagamlar, lömdust saman, hver í aðra, og innan
úr skógi bárust vein, eins og frá konu í sárri neyð. Þyturinn úr skóginum hafði
sigrast á söngvum kyrrðarinnar og regngeislarnir undu digra kaðla milli myrks
himins og votrar jarðar. Himinn og jörð runnu saman. Ár ílóðu yfir bakka
sína og úr öllum áttum streymdi vatn.
Tveir lögregluþjónar, vopnaðir byssum, voru að fylgja manni frá Gílan til
Fumen. Um háls fangans var vaíið teppi, öskugrátt að lit, og með annarri
hendi hélt hann í snúruna á pinkli, sem hann bar á bakinu. Hann óð berfættur
hægum, stuttum skrefum gegnum bleytuna, án þess að skynja storminn,
rigninguna, verðina, skóginn og ógnvekjandi trén. Byssur og dauði skutu
honum ekki heldur skelk í bringu.Vinstri handleggurinn hékk þunglega niður
með síðu hans. Hann gaut augunum til lögregluþjónsins, sem gekk við hlið
hans, með byssustinginn sem beindist að honum og ekki nema hársbreidd frá
hægri olnboga hans. Regnið féll í dropum af byssustingnum.
Jakkaermin var í styttra lagi og vatnið af teppinu rann auðveldlega niður í
ermina. Maðurinn frá Gílan sleppti því öðruhverju taki á teppinu og færði
snúruna yfir í hina höndina, skók vatnið úr erminni, þurrkaði sér í framan og
strauk síðustu dropana af andlitinu, eins og hann væri að lauga sig fyrir
bænargerð. Það var fyrst í daufri skímunni frá ljóskeri annars vegfaranda, að
greina mátti stórskorið andlitið, stór, uppsperrt augun, bogið nefið og óttann,
sem lesinn varð í andliti hans.
Annar lögregluþjónninn, sem hét Múhameð Valí, var yfirliðþjálfi. Hann hafði
horn í síðu fangans og lét hann aldrei í friði, ásótti liann með háðulegum
athugasemdum og bölvaði honum í sand og ösku. Það var eins og hann kenndi
fanganum um alla erfiðleikana, sem þeir máttu þola á hinni löngu göngu —
rigninguna, myrkrið og sjálft haustveðrið.
„Áróðursmaður, níðingur, svikari. Hvað ætlaðirðu annars að gera? Þú hafðir
víst illt í liuga. Hélstu að landið væri stjórnlaust?“
Orðin „áróðursmaður“ og „svikari" hafði hann lært af liðsforingja sínum
og liðsforinginn hafði lærl þau af útvarpi og dagblöðum landsins.
„Stjórnin hefur nú í sex mánuði hvað eftir annað ítrekað við menn að þeir
legðu fram sinn skerf til jarðeigenda. En hver hlustaði á þessháttar hjal? Allir
höfðu vanist því að lifa á sníkjum. Nú eru aðrir tímar! Dagar ókyrrðar og
stjórnleysis eru taldir. Á hverju ættu annars jarðeigendur að nærast og borga
skatta sína? IJvað yrði um okkur, ef ríkið skorti fé? í fyrra var það sama sagan
hjá ykkur — þeir voru líka ljóra inánuði á eftir með laun okkar. En nú er
stjómin aftur sterk, og nú leyfist engum að leika bolsévíka lengur. í heilan
mánuð hef ég gengið milli tehúsanna, frá einu þorpi til annars, til að tala við
fólk og hvetja það til að greiða jarðeigendum sinn ldut. Ég hafði yfirlýsinguna
48
á ,93a!ýáá - TÍMARIT ÞÝÐENDA 1994