Jón á Bægisá - 01.11.1994, Blaðsíða 55

hverju leyfirðu mér ekki að sofa? Af hverju heldurðu áfram að kvelja mig?
Hjálpaðu mér heldur. Hvað villu mér eiginlega?" En spurningarnar náðu aldrei
eyrum hins. Þær drukknuðu í hávaðanum frá bylgjuhafl storms og rigningar.
„Ekki öskra svona. Bara rólegur! Þú færð hana — ég er búinn að lofa þér
því. Efvið komumst lil Fumen erúti um þig. Þú hefur líklega heyrt, að rútubíll
var stöðvaður miðja vegu og rændur. Síðan eru allir teknir fastir sem hafa
náðst. Ég er múslími og trúi á Guð og Spámanninn. Guði væri ekki þóknan-
legt...“
Þetta í-óaði manninn frá Gílan. Þeir hafa handsamað marga! Þeir ætla sér
þá bara að yfirheyra okkur.
„Af hverju öskrar þú svona? Þú færð hana! Ég vil meira að segja selja þér
hana. Þú átt hana svo sem fyrir. Ef ég skrifa í skýrsluna, að skammbyssan hafi
fundist í þínu húsi, þá veistu sjálfur, að gálginn er þér vís. Þú getur key]3t hana
af mér aftur fvrir fimmtíu tómana. Ertu enn með peningana á þér eða hefurðu
gefið þá einhverjum öðrum?“
Maðurinn frá Gílan var orðinn rólegur og titraði ekki lengui-. Hann dró
pinkilinn sinn fram úr teppinu, losaði um hnútinn og tók peningana upp úr
honum. Það voru tveir fimmtíu tóinana seðlar, sem voru orðnir að blautri
klessu. „Hérna, komdu og taktu þelta.“
Nú var það lögregluþjónninn frá Baludj sem varð hræddur. „Nei, svona
förum við ekki að! Þú steudur upp, snýrð við mér baki, stingur peningunum í
vasa þinn, ég næ peningunum upp úr vasanum og læt skammbyssuna í sama
vasa. Á meðan heldurðu höndunum yfir höfðinu. Ég mola sundur á þér hausinn
með byssuskeftinu, efþú hreyfir þig. Efþú hefur hugsað þér að leika á mig, er
eins gott að þú vitir, að ég kann öll brögð sem til eru — gömul sem ný. Láttu
það því ógert. Meðan ég er á vakt snýrðu í mig baki. Ef þú bærir á þér færðu
kúlu í magann. Undireins og ég er farinn geturðu svo gert við yfirliðþjálfann
það sem þér sýnist."
Eintóna hægfara vatnsrennslið úr þakrennunni hrelldi manninn frá Gílan.
Þetta lága suð í öllum stormofsanum og rokinu varð til þess, að hann örvænti
enn frekar. Hann studdi höndum á vegginn fyrirframan sig. Stakar vindhviður
sveilluðu öðruhverju hvítlauksknippunum, sem héngu uppi undir loftinu, fram
og aflui' svo það killaði í fingurgómana. Gegnvot baðmullarskyrtan límdist
við bakið. Hann fann fyrir þyngd byssunnar í vasanum. Stundum héll tíann
niðri í sér andanum í von um að heyra betur hljóðin, sem hann beið eftir og
þráði, fótatak Múhaineðs Valís í tréstiganum.
Endrum og eins slotaði storminum og tilbreytingarlaust regnstreymið
hægðist. Þá kvaldi eintóna vatnsrennslið úr þakrennunni manninn fi'á Gílan
minna. En ekki heyi'ðist neinn ganga um stigann.
Allt í einu hrópaði lögregluliðinn frá Baludj: „Hæ, hæ, Múhameð Valí!“
Manninum frá Gílan létti — nú var eitthvað að gerast. „Hæ, hæ, Múhameð
Valí!“ Maðurinn frá Gflan lagði ákaft við hlustir til að fylgjast með umgangi í
stiganum. Þegar Múhameð Valí leysti lögregluliðann frá Baludj af, varð hann
að vera tilbúinn að nota þær fáu sekúndur, sem þeir töluðu saman og gætu
líklega ekki heyrt hanrí hreyfa sig, til að snúa sér við, draga bys'suna upp úr
vasanum og gera hana skothæfa.
fir// // ./jf/y/iri' - LESIÐMILLI LINA
55