Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 59

frá Vishkasúkí var gerður að lögreglustjóra, og það stóð heima að hann rændi
ekki nema eigin fjandmenn eftir það, en lét aðra í friði með eigur sínar.
Múhameð Valí kveikti sér aftur í vindli. í betta sinn færði hann eldspýtuna
nær Gíianbúanum og lýsti upp andlit hans. Fjólubfár reykurinn sveið fangann
um nasir.
„Hlustaðu á það sem ég er að segja! Af hverju svararðu ekki? Þegar við
komum til Túlam tii að setja á stofn lögreglustöð, varst það þú sem sagðir
majórnum, að þið hefðuð borgað jarðeigandanum hans hluta, og þú hélst
langa ræðu. Af hverju ertu þá svona þögull núna..?“
Hann mundi þetta vel — það var rétt sem yfirliðþjálflnn sagði; svona hafði
þetta verið. Þegar bændur lýstu yflr því, að þeir hefðu nú þegar foringja og
þyrftu ekki aðra, hafði majórinn svarað þeim: „Ágætt, farið þá og tilnefnið
fulltrúa fyrir ykkur. Ég þarf að tala við þá.“
Hann hafði sjálfur verið einn af þessum fulltrúum.
Majórinn spurði þá: „Hafið þið borgað þann hluta sem ykkur ber eða ekki?“
Allir sögðu: „Já við erum búnir að borga.“
Síðan spurði hann: „Afhentuð þið hlutann áður en þið fenguð foringja eða
ekki fyrr en eftir á?“
Bændurnir svöruðu: „Við höfum borgað bæði á undan og eftir.“
Þá var það, sem majórinn vék sér að Gílanbúanuin og spurði hann: „Hvað
hefur þú tif dæmis afhent?“
Hann hafði svarað: „Silki, hrísgrjón, egg, hvítlauk, græn vínber, granatepli,
sópa, lauk, óþroskuð hrísgrjón, hálm, hrísmjöl — allt þetta hef ég látið af hendi“
Aftur spurði majórinn: „Hefurðu líka gefið af uppskerunni í ár?“
„Núna í ár er ég búinn að afhenda silki, og ég á líka eftir að láta hrísgrjón af
hendi.“
Þá var það sem majórinn sagði allt í einu: „Farðu og sæktu kvittanir þínar
og sýndu mér þær.“
„Þú ert ekki fulltrúi jarðeigandans,“ mótmælti aumingja gamfi maðurinn,
LotFalí. „Þú átt ekkert með að heimta þetta.“
Hann hafði varla orðinu sfeppt þegar majórinn gaf honum eldsnöggan
löðrung. Bændurnir hlupu út úr herberginu, út undir bert loft. Það varð aldrei
ljóst hver hafði blásið í lúðurinn, sem varð tif þess að bændurnir umkringdu
húsið í þúsundatali. Síðan var byrjað að skjóta. Soghra varð fyrir kúlunni og
dagar aumingja LotFalís voru líka taldir. Bændurnir hittust svo seinna um
nóttina, og það var einmitt lögregluforinginn frá Vishkasúkí, sem lagði til að
þeir kveiktu í húsunum. Ef hópur herinanna hefði ekki komið lögreglunni til
aðstoðar einmitt þá, hefðu hús þorpsins brunnið til kaldra kola.
Múhameð Valí stóð enn og reykti vindilinn sinn. Einmitt þá skaut þeirri
hugsun upp í liuga fangans, að nú væri rétta slundin að afvopna hann. Hann
skalf um allan líkamann. Honum varð hugsað til átakanlegs dauða Soghru,
og það olli því að hann missti nálega stjórn á sér. Hann vissi ekki hvort hann
hristist svona af kulda eða örvæntingu.
En Múhameð Valí lét ekki staðar numið: „Þú ert svo gáfaður og reyndur. Þú
segir ekki orð. Þú ert hræddur. Það er auðséð á þér. Þú ert hræddur við að
segja eitthvað sem kæmi upp um þig. En segðu mér — hver þeirra, sem töluðu
LESIÐ MILLI LÍNA
59