Jón á Bægisá - 01.11.1994, Qupperneq 70

fyrr. Hann hefði átt að fá heiðursmerkið mitt.“
„Það áttu að eiga sjálfur," sagði gamla konan, „því sjálfsagt hefurðu fengið
það fyrir hreysti og liugprýði."
Hermaðurinn beit í eplið. Það var stórt og sætt.
Svo sat hann og horfði á landslagið útum gluggann. Það voru akrar hvert
sem litið var. Rauðir akrar, brúnir akrar og svartir. í fjarska stóðu hús sem
horfðu á lestina og hermanninn með stofuandlitum og gluggaglyrnum. Og
handanvið húsin óx skógur og teygði sig í átt að brautarteinunum til að gleypa
lestina. Hún var gleypt. Skömmu síðar voru þau aftur komin útá bersvæði.
„Það er hérna, það hlýtur að vera hérna!" hrópaði hermaðurinn. Hann strauk
hendinni yfir heiðursmerkið og reis á fætur. Þvínæst opnaði hann klefadjTnar.
„Væri ekki betra að þú fengir hana til að nema staðar?“ sagði gamla konan.
„Það er auðvitað skynsamlegast,“ sagði hann, „en hérna verð ég að stíga
út.“
Þetta var gamall klefi og opnaðist út, svo þau gátu ekki náð í lestarstjórann.
„Hann er þarna uppi,“ sagði gamla konan. Hermaðurinn stökk uppá bekkinn
og kippti í strenginn.
Lestin nam slaðar.
„Þakka þér fyrir eplið og hjálpina,“ sagði hermaðurinn.
„Sjálfþakkað,“ sagði hún. „Ætlarðu að heimsækja einhvern hérna?“
„Nei,“ sagði hann. „Ég hef aldrei komið hér áður. Jú, kannski í draumi. Ég
sá tjörn þarna og svo krakkana. Þá varð ég að fara út.“
„Það skil ég vel,“ sagði hún.
„Já, þú ert ágæt,“ sagði hann. „Jú, þegar ég var í helvíti hugsaði ég mikið
um svona tjörn, með bakka og hæðir að baki, og annað ekki. Alveg einsog
hérna.“
„En hversvegna ertu núna í einkennisbúningnum?“ sagði hún.
„Ég get ekki farið úr honum,“ sagði hermaðurinn. „Maður kemst aldrei
framar úr honum.“
„Ja, ef ég væri bara þrjátíu árum yngri,“ sagði gamla konan, „þá skyldi ég
sveimér losa þig við hann.“
„Þú ert ágæt einsog þú erl,“ sagði hann, og svo lyfti hann henni og kyssti
hana. Og meðþví hann var hávaxinn hermaður, þá sundlaði gömlu konuna
áðuren hann lét hana afiur niður.
„Þetta fyrirgef ég þér ekki fyrst um sinn,“ sagði hún andstutt.
í sama mund kom lestarstjórinn inní klefann, og þareð gamla glaða konan
stóð næst dyrunum sneri hann sér til hennar:
„Varst það þú sem kipptir í neyðarbremsuna?“
„Nei, það var ég,“ sagði hermaðurinn. „Stöðin mín er hérna.“
„Þetta verður þér skrambi dýrt spaug,“ sagði lestarstjórinn. „Við kærum
okkur lítið um að nema staðar hvar sem vera skal. Og svo er það... Ertu með
peninga?“
„Þér getið fengið eitthvað af sætu eplunum mínum,“ sagði gamla konan.
Lestarstjórinn hristi hausinn. „En það er heiðursmerkið sem þú ert með
þarna. Gætirðu hugsað þér að láta það af hendi? Þá væri kannski hægt að
kippa þessu í liðinn.“
70
á Jffiaey/já - TÍMARIT hÝÐENDA 1994