Jón á Bægisá - 01.11.1994, Qupperneq 90

þótt hann ætti að hafa séð hana seinna. ífyrra íMaríulaugum... Because I do
not hope to turn again... H. hrosti því hann var sannfærður um að hann hefði
þegar náð jafnvægi á þræðinum, þótt hann væri einn. Hann þurfti að krækja
fyrir mjög mörg borð. Salurinn var fullur af reyk og hann furðaði sig nokkuð
á því, enda skilti við hliðina á innganginum sem á stóð Reykingar bannaðar!
Hann fann heldur ekki laust borð þrátt fyrir langa leit og settist loks hjá tveim
búlduleitum mönnum sem svolgruðu vín. Að |ní er hann fékk séð var drukkinn
bjór við hin borðin og stórar krúsirnar fóru í taugarnar á honum. Hann var
ekki beinlínis heppinn með sæti því búldufésin tvö gátu ekki haldið sér saman.
H. starði á lokaða gluggana sem furukrónur höfðu sums staðar borað sig
gegnum og því sáldruðust í sífellu barrnálar niður á borðið. Þetta er gjörsam-
lega óhugsandi, staðhæfði hann um leið og hann muldi nálarnar milli
fingranna. Búklufésin kváðu hann hafa rétt fyrir sér og staðhæfðu samsinnandi
að furur yxu ekki gegnum gler. Kvennaliðið gekk augsýnilega fyrst núna í
salinn. Þær settust við langt Ijorð. Meðal roskinna kvennanna var lítil svarthærð
fingerð kona sem sendi dansfólkinu fýldar augnagotur. H. virti dansendurna
einnigfyrir sér, vildi ekki fást lengur um þennan undarlega glugga. Illjómleika-
salurinn líktist æ meir leikfimisal, þar sem fólk stóð upp og settist niður en
umskiptin voru svo viðstöðulaus að halda mátti að allir sætu og dönsuðu
samtímis. Þannig voru bæði dansgólfið og sömuleiðis borðin kringum það
ávallt upptekin. H. reis upp með hægð. Hann var dofinn í sitjandanum eftir
þessa löngu setu. Hann héll af stað og nálgaðist æ hraðar borð kvennaliðsins
rétt eins og einhver ýtti á liann aftan frá. Þó þurfti hann í þokkabót að ryðja
sér braut milli dansendanna og það koslaði ekki lítið erfiði. í nánd við langa
borðið, gegnt litlu svarthærðu konunni, hneigði hann sig. Augnaráð konunnar
hnitaði hringa yfir hölðinu á H. og ekki varð úr því skorið hvort höfuðhreyfing
hennar táknaði samþykki. H. teygði út höndina einbeittur. Elísabeth Báthory,
kallaði hann litlu svarlhærðu konuna. Hún sagði ekki neitt og stóð bara upp.
Þegar þau voru byrjuð að dansa sagði hann enn: Elísabet Báthory. Konan
dansaði með höfuðið reigt aflur, full viðbjóðs, en það sást fremur af svip hennar,
hreyfingar hennar sömdu sig svifléttar að sporum karlmannsins. Finnst yður
gaman að dansa? spurði H. til að spyrja um eitthvað. Ekki við yður. Af hverju
ekki? spurði H. ögrandi um leið og hann fylgdi henni aftur að borðinu. Þegar
tónlistin liófst á ný hneigði liann sig aftur fyrir Efísabetu Báthoi’y. Hver var
þessi Elísabet Báthory? spurði konan allt í einu úti á miðju dansgólfinu. Hún
klemmdi varirnar svo fast saman að munnur hennar leit út eins og rautt hnífs-
blað. Elísabet Báthory, tilkynnti H., var vond greifaynja sem baðaði sig í hlóði
ungra stúlkna. Svei! Ekki svei! svaraði 11., Elísabet Báthory var fögur en þér
eruð enn fegurri. Og vitið þér af hverju? Af því að þér eruð hún Elísabet mín
Báthory, ég diktaði yður upp. Þér eruð vitskertur, sagði sú litla svarthærða og
reif handlegginn lausan, líkt og hún ætlaði að losa sig úr sameiginlegu dans-
spori þeirra. Leggið á minnið að ég heiti Dunja, ég er ekkja orustuflugmanns
sem var dásamlegasti maður í heimi, fiugliðsforingi, og hrapaði fyrir einu ári
er hann var að kenna arabískum flugmönnum. Var hann líka svona dásamlegur
sem elskhugi? vildi H. fá að vita. Líka sem elskhugi, leggið það á minnið! Ég
hef lagt það á minnið. H. kinkaði kolli.Hann var sá dásamlegasti og svo hrapaði
fáfl d - TÍMARIT l'ÝÐENDA 1994
90