Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 93

húsanna í þessari borg. Honum kom leiðin meira að segja æ kunnuglegar
fyrir sjónir, burtséð frá því, hvaða afstöðu hús og götur höfðu hvert til annars.
Þau kýttust einatt hvert inn í annað, streðuðu burt hvert frá öðru eða snerust
um öxul þeirra geðhrifa sem héldu þeim saman, rétt eins og þau, samslungin
hvert öðru, ætluðu í hringdans. Allt var yfir höfuð í nánd. Til dæmis H., þegar
hann fór í eða úr skónum, hvort sem það var í hótelinu eða í hljómleikasalnum,
ellegar hann var á einhverjum bar, dansaði, elskaði, rabbaði, eða hann var
beint undir kirkjuturninum sem hafði breyst í fiðluboga, allt eftir því hvert
ilmur E. B. hafði leitt hann þá stundina. Vanilla? spurði H. sjálfan sig. Nei,
ekki vanilla, E. B. hafði lyklað af lárviði, kýprustré og kastaníum, á andarlaki
nautnarinnar einna helst af kastaníum. Var hann betri ílugmaðurinn sem
hrapaði? spurði hann hana, ef til vill þegar í finnnta sinn. Gildir það ekki
einu? svaraði E. B., hann er ekki til lengur, bætti hún við, og við höfum elskast
í tvær vikur. Við höfum alllaf elskað hvort annað, mótmælti H. Ó nei, E. B.
bandaði frá sér, tvær vikur, nákvæmlega upp á dag. Fallin laufljlöð loddu við
glugga hótelsins meðan tónlistin dundi á öllum börum. E. B. dansaði með
höfuðið reigt aftur en kroppur hennar þrýstist þétt að líkama H. Það var eins
og þau lægju hreyfingarlaus hlið við hlið í rúminu og rúmið undir þeim snerist,
hringsólaði, dansaði, og léttar snertingar kveiktu ástríðueld næturinnar. Hvað
eigum við að dansa lengi? spurði H. Endalaust. Og hvenær ætlum við að
elskast? Alltaf, sagði E. B. Og hvenær ætlarðu að segja eitthvað frá sjálfri þér?
Aldrei. Og fiugmanninum sem hrapaði? Aldrei heldur. Af hverju ekki? Það
borgar sig ekki að tala um það sem var. En það erum líka við. Snertu það þá,
snertu gærdaginn þinn. H. hrökk í kút og honum varð ljóst að hann gat ekki
snert hann. Hann sat á ný í hægindastólnum sínum og þökin á húsunum í
Maríulaugum hurfu sjónum hans.
Vika leið uns þeim skaut upp aftur. Árangurlaust var hann á höttunum eftir
röddum, lykt, bragðtegundum, grainsaði í gömlum nótum, snart efnið í slitnum
vetrarfrökkum, já hann tók sér meira að segja alfræðibókina í hönd. Ef til vill
yrði honum næg sloð í því sem aðrir vissu líka. „Maríulaugar, Marianské Lázné,
þekktur baðstaður í Tékkóslóvakíu, inni á milli furuskóga við suðurrætur
Karlovarská Vrchovina. Íbúaíjöldi: 11.970 (1959). Uppspretturnar eru kaldar
og alkalíauðugar. Glaubersaltvatn hefur læknandi áhrif við meðhöndlun
meltingarvegs og lifrarmeina, einnig hlóð- og taugasjúkdóina sem og ofiltu.
Víðkunn urðu á 19. öld Bannsóknarstofnuu heilsulinda og Hóteltækniskólinn.“
Þurrpurkuleg lýsingin í þessum línum huldi borgina sjónum hans. Tuminum
sem orðinn var að fiðluboga hafði verið fieygt fyrir hunda, og á litla
hótelherberginu sem grjóthrúgur Bannsóknarstofnunar heilsulinda og
Hóteltækniskólans höfðu jafnað við jörðu, opnuðust gluggarnir með
veðurbörðum umgjörðunum ekki í átt að furutrjánum heldur mót iðrum jarðar.
Kannski ætti hann að sjá kvikmynd R.-G. enn einu sinni en það var hvergi
verið að sýna hana. Vöðvatröll spenntu upphandleggsvöðvana á bíóvegg-
spjöldunum og Maríulaugar R.-G. eru orðnar að myndræmu sem myglar í
einhverri vöruskemmu. En hvar og í hverri? Hann hafði virkilega engan tíma
til að komast að því. Eliot hefur rétt fyrir sér: because I hope not... Hvað! Ekki
heldur vona framar? E. B. er samt á lífi einhvers staðar, og jafnvel þó hún sé
LESIÐ MILLI LINA
93