Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 99

geðþótta sínum. Og hinn veglyndi konungur, maður hennar, lét það eftir henni
og battst í sjö daga ógurlegum eiðum.
Og nú hafði hún öll völd í ríkinu í hendi sér, drottningin. Án tafar skipaði
hún svo fyrir að Kúnala skyldi tekinn höndum, alsaklaus, og leiddur í
myrkvastofu. Og hún mælti svo fyrir að þar skyldu augun stungin úr honum.
Öllum hraus hugur, er þeir barst fregnin um handtöku sveinsins dygðum
prýdda. Meira að segja böðlarnir vildu ekki hlýða skipun hennar og muldruðu
í barm sér:
— Nei, þetta er okkur um megn. Hjörtum okkar ofbýður.
En drottningin rak þá í fangelsið með harðri hendi og hótaði þeim, ef þeir
færðu sér ekki þá um kvöldið augu Kúnala, að hún myndi beita, til að murka
úr þeim líiið sjálfum, pyndingum sem mannlegt hugvit hafði fram að þessu
ekki enn fundið upp.
Og þeir héldu nú af stað, daprir í bragði, böðlarnir, og gengu þungum
skrefum inn í svartholið, og sem þeir komu ekki upp nokkru orði, urðu þeir
með bendingum að koma kóngssyni í skilning um, hvað þeim væri á höndum.
Og Kúnala, sem í sakleysi sínu vissi ekki hverju það sætti að honum hafði
verið varpað í dýflissu í hóp illvirkja, kom það helst til hugar að það væri vilji
föður hans, konungsins. En er hann komst að því, hvert var erindi þeirra,
þessara manna með eirrauðu vopnin sem stóðu skjálfandi frammi fyrir honum,
hrópaði hann:
— Ágætu vinir, ekki er það rétt af ykkur að óhlýðnast skipun yfírboðara
ykkar. Sá sem gerir skyldu sína í þessum heimi hlýtur laun fyrir, og ég bið
ykkur fyrir alla muni að guggna ekki, lítið nú á, þetta vil ég gefa ykkur.
Og hann dró fram úr pússi sínu nokkra dýrgripi og færði þá böðlunum að
gjöf fyrir hlýðni þeirra og að launum fyrir ómak þeirra. Því hvernig fékk hann
goldið þeim augnamissi sinn? Hverju skiptu þeir hann, þessir klunnalegu
kristallar holds hans, hann sem var allur andi og sál? Honum var nóg að forða
tveim mönnum frá því glapræði að óhlýðnast, frá þeirri villu að sýna mótþróa.
En böðlarnir urðu frá að hverfa, því hendur þeirra tóku að skjálfa í hvert
skipti er þeir reyndu að nálgast hann. Loks tókst þó stjúpunni, drottningunni,
að hafa upp á manngarmi einum, snauðum og umkomulausum, og hann sendi
hún nú til að svipta Kúnala ljósi augna sinna.
Þegar hann varð þess áskynja að annað augað hafði verið dregið úr höfði
hans, fór kóngssonurinn fram á það með bros á vör að sér yrði leyfl að halda
á auganu í lófa sér stundarkorn, og um leið og hann vó það í hendi sér og
einblíndi á það með hinu auganu sem eftir var, hrópaði hann:
— Hví sérð þú ekki lengur heiminn sem í kringum þig er? Þú sást hann þó
áður, þú óhrjálega líkamsflykki! Ó, mikil er heimska fákænna manna að halda
að þú sért ljósgjafí þeirra, að trúa því að þú sért hluti af þeim sjálfum!
Og þegar myrkur varð um hann og bæði augu hans slokknuð, hrópaði
kóngssonurinn sigri hrósandi:
— Augu líkama míns tóku þeir, en í þeirra stað á ég hin fullkomnu augu
viskunnar. Og þótt þeir hafi fíett mig konungsskrúða, þá hef ég nú íklæðst
purpura píslarvættisins, purpura lögmálsins, og dýrð mín er meiri en
konungsins.
á&œý’áiá- - LESIÐ MILLI LÍNA
99