Jón á Bægisá - 01.11.1994, Síða 106

ugur. Mér til mikillar furðu sá ég að andskotinn var tvítóla og vel vaxinn niður.
En það verður þó að segjast að fimm ár við Masseyskóla liafa búið mig vel
undir óvenjulegar uppákomur af öllu tagi.
„Góði — æ — erkiengill!“ hrópaði ég. Og síðan hikstaði ég upp þrautreyndum
hvatningarfrasa ráðgjafans. „Þarna sérðu, þú getur allt ef þú bara reynir. Svona,
þessi fólskulega árás á jólin er fyrir neðan virðingu þína. Finnst þér ekki nóg
komið? Þú veist að fólk heldur jólin enn hátíðleg, í anda sem á ekkert skylt við
jólakort, málamyndagjafir, niðurlægingu jólasveinsins —“ ég ætlaði mér að
halda áfram því ég var að hugsa um kvöldið í kvöld og okkur öll hérna, en
djöfullinn leit á mig harmþrungnum augurn.
„Já, en það er allt vegna hans — litla bróður míns, skilurðu. Það mætti
halda að enginn annar hafi nokkurn tíma átt afmæli. Ekki heldur neinn upp á
afmælið mitt.“ Ég leit á hann og því megið þið trúa — hann var kominn með
stút á munninn.
Það er ekki til einskis sem ég er prófessor í leikhúsfræðum: ég þekki stikkorð
þegar ég heyri þau.
„Ilættu að sýta,“ sagði ég, „ég skal halda upp á afmælið þitt.“
„Iss,“ sagði hann, „hver ert þú sosum?“
„Aha,“ sagði ég, „þú ert að reyna að leggja snöru ofdrambsins fyrir mig. En
samt er þér fullkunnugt um hver ég er, án þess að ég þurfi að segja þér það.“
Hann sá sóma sinn í að verða svolítið sneyptur á svip. „Ja, það má vel vera,
en hver mundi taka efiir því?“
„Allur háskólinn tekur eftir því,“ sagði ég.
„Iss! Háskólinn!“ sagði hann dónalega, en var á báðum áttum.
„Þetta er skóli til framhaldsnáms," sagði ég, „og það sem meira er, hann er
hugmyndabanki." Ég vissi að andskotinn gæti ekki staðist það nýjasta nýja í
sérfræðingaslangri.
„Þá er það ákveðið!" sagði hann. „Hvað ætlarðu að gera?“
„Ég flagga með skólafánanum og læt hringja Katrínarklukkunni tuttugu
og einu sinni.“
„Alveg eins og ég væri prófessor?“ spurði hann og í augunum var blik sem
leit allra helst út fyrir að vera gleðiglampi.
„Nákvæmlega eins,“ svaraði ég. „Og hvaða dag er svo afmælið?“
Hann hikaði, en aðeins örstutta stund. „Veistu hvað, þetta hef ég aldrei sagt
nokkurri sál. Það er —“ og hann hvíslaði dagsetningunni í eyrað á mér. Mér
varð óþægilega heitt á eyranu af andardrættinum, en ég finn núna að ég heyri
betur með því en hinu.
Allir segja að djöfullinn eigi sína ruddahlið, en það er nákvæmlega sama
fólkið sem segir við önnur tækifæri að hann sé séntilmaður. Og það var sú
hliðin sem hann kaus að snúa fram á þessari stundu.
„Þú ert verulega hugulsamur,“ sagði hann, „og mig langar að endurgjalda
þér á viðeigandi hátt. Hvað langar þig í — og vertu svo vænn að halda ekki
afiur af metorðagirndinni.“
Ég mælti ekki orð af vörum og næstum samstundis fór andskotinn afiur að
hlæja — þessum silfurskæra hlátri sem ég hafði heyrt áður. „Ég skil þetta vel,
auðvitað ertu að hugsa um Fást. En hann færði mér bara frekar útjaskaða sál,
106
á Jföayáá ~ TÍMARIT tÝÐENDA 1994