Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1880, Qupperneq 28

1880
18
10 búöndum, sem tdku börnin, hafi skýrt frá því, að hreppsnefndin hefði komið börnunum
26. jan. fy,jr hjá sjer) 0g a5 hún einnig hafi goldið sjer umsamið meðlag með þeim.
Samkvœmt því, sem þannig er tekið fram, get jog ekki fallizt á hinn áfrýjaða
úrskurð yðar, herra amtmaður, en verð aplur á móti að staðfesta úrskurð sýslumannsins
í Rangárvailasýslu, er skyldar Fljótshlíðarhrepp til að endurgjalda Austur-Eyjafjallahreppi
hinn umrœdda styrk með 138 fiskum í peningum eptir verðlagsskrá þeirri, er gilti um
það leyti, sem styrkurinn var veittur.
<50 — Brjef landsliöfðingja til amtmannsins yfir suður- og vesturumdœminu um máls-
27. jan. sókn út af ólöglegri húsmennsku. — Með þóknanlegum brjefum yðar, herra
amtmaður, frá 8. nóv. f. á. og 15. þ. m. hefi jeg meðtekið álit yðar og ítarlegar skýr-
ingar um kæru Einars nokkurs Ingimundarsonar út af því, að hann, eptir að hafa keypt
sjer hús («bœu) hjer í bœnum, búið þar á 8da ár og greitt á hverju ári þau gjöld t.il
bœjarsjóðs og fi., er jafnað hafi verið á hann, hafi verið ákærður um ólöglega hús-
mennsku og með amtsúrskurði skyldaður til að greiða 10 kr. sekt.
Fyrir því skal tjáð yður hið eptirfaranda til þóknanlegrar leiðbeiningar og birt-
ingar fyrir hlutaðeiganda:
Undir lögreglumáli því, er höfðað hefir verið gegn Einari Ingimundarsyni, er
það fullkomlega sannað, að hann hafi vorið 1872 sezt að hjer som húsmaður, án þess
að fá til þess slíkt leyfi sveitarstjórnarinnar, sem getur um í 12. gr. tilsk. 26. maí
1863, en að það þvert á móti hafi með brjefum bœjarfógetans í Reykjavík frá 21. sept.
og 4. okt. 1872 skýrt og skorinort verið tjáð honum, að fátœkrastjórnin hefði synjað
honum um leyfi þetta, og sjost það ekki, að hann hafi gjört nokkra ráðstöfun til, að á-
frýja neitun þessari til amtsins. J>að getur þannig ekki verið neinum vafa undirorpið,
að Einar Ingimundarson hafi orðið sekur í broti á 12. gr. tilsk. 26. maí 1863, eins og
ákveðið er með úrskurði amtsins frá 17. okt. f. á., og að hann hefði orðið að sæta
hegningu fyrir brot þetta, ef þessari ábyrgð hefði í tœka tíð verið fylgt fram gegn
honum.
En nú ákveður 67. gr. hegningarlaganna, að «ekki skal höfða mál á móti manni
til relsingar, þegar liðin eru 2 ár frá því, að hann varð brotlegur, og afbrotið á undir
hegningarákvörðun, þar sem ekki er sett þyngri hegning en sektir, einfalt fangelsi eða
hýðing með vendi». J>ó hin nefnda ákvörðun einkum verði að hafa þau afbrot fyrir
augum, er getur um í hegningarlögunum, og þó afbrot það, er hjer rœðir um, sje ekki
meðal þeirra, virðist mjer vafasamt, hvort alveg megi líta burt frá henni við þetta mál,
því allar ástœður þær, sem ákvörðunin er byggð á, eiga enn betur við slíkar lögreglu-
yfirsjónir, og bjer er um að rœða, en við hin eiginlegu sakamál, sem hegningarlögin
beinlínis eiga við. Mjer virðist það því vafasamt, hvort nœgileg ástœða hafi verið til
að höfða mál það, er þjer, herra amtmaður, hafið úrskurðað, en þar sem það er fyrsta
sinn, að spurning þessi kemur fyrir, eptir að hegningarlögin 25. júní 1869 náðu gildi,
hefi jeg ekkert á móti því, að bœjarfógetinn í Reykjavík eða bœjarstjórnin, ef hún ósk-
ar, að Einar Ingimundsson verði lögsótlur fyrir hið nefnda brot, þó það virðist að hafa
verið óátalið í rúm 7 ár, láti lialda máli þessu til dóms, svo að úrlausn dómstólanna geti
fengizt um það, hvort hinar almennu ákvarðanir í hegningarlögunum um fyrningu refs-
ingarábyrgðai' eigi ekki að takast til greina við almenn lögreglumál.
Samkvæmt því, er þannig er tekið fram, skal amtsúrskurður sá frá 17. oktbr.
f. á., er rœðir um í þessu máli, hjer með úr gildi felldur.