Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1880, Qupperneq 70

1880
60
58
28. febr.
59
28. febr.
stendur í sambandi þar við og lögð er til lækningamála í fjárlögunum árlega. Eins og tilgang-
urinn með þessa löggjöf hefir verið að gefa mönnum víðsvegar um landið kost á læknis-
hjálp frá þeim mönnum, er treysta mætti, að hefðu nauðsynlega þekking á eðli og með-
ferð sjúkdómsins, þannig hafa þessar ráðstafanir löggjafarinnar hins vegar gengið út frá
því, að það væri regla, að engum yrði leyft að fást við lækningar, nema þeim, er hefði
sannað, að hann væri fœr til þess, með því að ganga undir hið fyrirskipaða próf. í>að
liggur því í augum uppi, að það mundi alveg koma í bága við þann tilgang, er lagt hefir
verið svo mikið í sölurnar til að ná, ef nú yrði, eins og frumvarpið fer fram á, farið að
leyfa þeim mönnum að fást við lækningar, sem alls ongin sönnun væri fyrir, að hefðu
hina allra nauðsynlegustu þekking í læknisfrœði, og það alveg takmarkalaust og eptirlits-
laust og jafnvel án þess að tiltekin væri hegning fyrir þá, er gerðu skaða með lækningum
sínum — því slíkt vantar í frumvarpið — og skal það í þessu efni tekið fram, að með-
mælingar þær, sem rœðir um í frumvarpinu frá sóknarpresti, hreppsstjóra og heilbrigðis-
nefnd, eru til alls engrar tryggingar. Móti þessu verður heldur ekki sagt, að nú sje stund-
um veitt lækningaleyfi (venia practicandi) þeim mönnum, sem ekki hafa hina lögboðnu
hœfilegleika, því að öðru leytinu er slíkt leyfi hrein undantekning og að eins fyrir þau
hjeruð, þar sem læknisþörfin or brýnust, og á hinn bóginn or leyfisveitingin bundin því
skilyrði, að fyrir höndum sjeu áreiðanlegir vitnisburðir, jafnaðarlegast skýrsla landlæknis
eða annars vísindalega menntaðs læknis, um að hlutaðeigandi hafi aíiað sjer nokkurrar
þekkingar á sjúkdómum og meðferð þoirra, og svo er það og enn fremur, að leyfi þetta
nær vanalega að eins til ákveðinna sjúkdómstegunda, sem oru miður hættulegar og loks
eru slíkir ólærðir læknar látnir vera háðir eptirliti landlæknisins eða hlutaðeigandi hjer-
aðslæknis.
J>að er vitaskuld, að ráðgjafinn hefir ekki getað gjört sig rólogan með, að laga-
frumvarpið einungis lieimili lækningar með homöopathiskum meðulum, því það er eigi
auðvelt að setja nákvæm takmörk milli þeirra og hinna svo kölluðu allopathisku meðala;
cn þótt svo væri, hverfa eigi fyrir það aðaltormerki þau, er ráðgjafanum hefir þótt
vera á því að leggja það til að lagafrumvarpið öðlaðist staðfestingu konungs, og
þau eru að frumvarpið veitir þeim mönnum aðgang til læknastarfa sem ekki geta
sannað, aðþeirhafineinalæknis-vísindalega menntun eða þokking, ogmundi af þessu leiða,
að skottulækningar væru álitnar löggildar og að lækningar slíkra manna fongju lagavernd
og að landsbúar yrðu á vissan hátt hvattir til að leita læknishjálpar hjá þcim.
fjer eruð herra landshöfðingi bcðnir að birta almonningi innihald brjefs þessa í
stjórnartíðindúnum.
— Brjef ráðgjafans fyrir ísland til landshöfðingja um alþingisfrumvarp til
laga um stofnun lagaskóla. — Eptirallraþegnsamlegustumtillögum ráðgjafans hefir
það hinn 27. þ. m. þóknast hans hátign konunginum að fallast á, að frumvarp það, um
stofnun lagaskóla í Reykjavík, er alþingi samþykkti síðastliðið ár, skuli okki öðlast
staðfestingu konungs.
Um leið og þctta er tjáð yður, herra landshöfðingi, til þóknanlcgrar leiðboin-
ingar vill ráðgjafinn eigi undanfolla þjónustusamloga að taka fram það, cr á eptir fer,
svo að kunnar verði orsakir þær, er knúðu ráðgjafann til að ráða frá staðfesting
frumvarpsins.
Svo sem kunnugt or, hefir alþingi optar on einu sinni áður farið þoss á leit, að