Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1880, Qupperneq 126

1880
116
103
26. júní.
hreppi fyrir sveitfesti Úlfheiðar. í brjefi frá 10. júlí 1875 neitaði hreppsnefndin í Bœj-
arhreppi, að Úlfheiður væri þar sveitlæg, og bar fyrir sig, að hún raeð því að dvelja
11 ár 1862—1873 í Fáskróðsfjarðarhreppi væri orðin þar sveitlæg, og úrskurðuðuð þjer,
herra amtmaður, 16. maí 1879 þenna ágreining þannig, að með því, að Úlfheiður
hefði ekki orðið ekkja fyrr en 1867, hefði hún samkværat 6. gr. fátœkrareglugjörðarinnar
fyrst, á þessu ári getað farið að vinna sjer inn sveit í Fáskrúðsfjarðarhreppi, en spurning
hjer um væri aptur fallin burt með sveitarstyrk þeim, er hún hefði þáð á fardagaárinu
1873—1874, og væri Bœjarhreppur því skyldur að endurgjalda Fáskrúðsfjarðarhreppi
það, sem lagt hefði verið síðan raeð Úlfheiði til dauða hennar 23. ndvbr. 1878 og
þar að auki útfararkostnað hennar.
Úrskurði þessum hefir Bœjarhreppur áfrýjað hingað, og vil jeg eptir að hafa með-
tekið álit yðar um raálið, og leitað ítarlegri skýringa úr norður- og austurumdœminu tjá
yður til þóknanlegrar leiöbeiningar og ráðstafanar það, er hjer segir. Helzta ástœða Bœj-
arhrepps fyrir áfrýjuniuni er sú, að Bœjarhreppur hafi ekki verið aðvaraður um styrk
þann, er lagður var með þurfalingnum ; en það er nú hvorttveggja, að slík aðvörun lá í
brjefi sýslumannsins í Suðurmúlasýslu frá 16. nóvbr. 1874, enda hafði Bœjarhreppur mcð
binum heimildarlausa Hutningi sínum á ómaganum austur í Fáskrúðsfjarðarhrepp haustið
1870 gefið þessum hreppi ástœðu til að halda, að Bœjarhreppur vildi heldur leggja með
ómaganum þar en heima hjá sjer. J>að liggur í augum uppi, að sá breppur, er vill ve-
fengja ómaga-flutning, er farið hefir fram á löglegan hátt að ráðstöfun sýslumanns,
verður að gjöra það með áfrýjun til þeirrá stjórnarvalda, er yfir sýslumanni eru skipuð, en
ef hreppstjórnin tekur sjálfri sjer rjett í þessu tilliti og þvert ofan í vegabrjef sýslumanns
flytur ómagann aptur sömu leið og hann kom, verður hreppurinn hvað öðru líður
að missa rjett sinn til síðan aö heimta ómagann aptur fluttan til sín að ráðstöfun hins
opinbera', eins og hann einnig verður að bera þann aukakostnað, sem leiðir af þvi, að
koma ómaganum fyrir fyrir utan framfœrslusveit hans um lengri tíma, en annars væri
nauðsynlegt, þegar ekki væri um annað en bráðabirgða-styrk að rœða.
Að því leyti Bœjarhreppsnefnd hefir borið sig upp undan þvf, að aifur Úlfheiðar
eptir fyrnefndan son sinn hafi ekki komið upp í meðlagið með henni, er það nú nœgilega
sannað, að þessum arfi hafi verið eytt henni til framfœrslu árið 1872—73, áður en hún
þáði styrk þann, er lagður var meö henni þaðan. Loksins finn jeg eptir hinum ítarlegri
skýrslum, en nú hafa komið fram í málinu, enga ástœðu til að breyta úrskurði amtsins
að því leyti hann skyldar Bœjarhrepp til að endurgjalda Fáskrúðsfjarðarhreppi útfarar-
kostnað ómaga þess, er bjer er um að rœða, með 32 kr.
Samkvæmt því sem þannig er tekið fram, og með skírskotun til ástœða þeirra,
er þjer, herra amtmaður, hafið tilgreint, skal hinn áfrýjaði úrskurður yðar óraskaður
standa, og býst jeg við, að þjer sjáið um, að Bœjarhreppur endurgjaldi Fáskrúðsfjarðar-
hreppi, sem fyrst án frekari undandráttar hina úrskurðuðu fjárupphæð 360 kr. 20 a.
EMBÆTTASKIPUN.
Hinn 1. dagjúliraán. veitti landshöfðingi presti Múla og Flateyjar safnaöa í Barðastrandar*
prófastsdœmi síra Andrjesi Hjaltasyni lausn frá prestsembœtti frá 1.. október.þ. á., að telja,
og með eptirlaunum sarakvæmt lögum 27. febr. þ. á. (A. 4.).
Sama dag leyfði landshófðingi síra EyjólfiJónssyni að vera kyrrum í Kirkjubólsþing-
um og Staðarprestakalli á Snœfjallaströnd, cins og veiting sú sem fram fór 24. maímán. þ. á. handa
honum á Selvogsþingum f Árness prófastsdœmi hefði ekki átt sjer stað.