Orð og tunga - 01.06.1998, Qupperneq 71

Ari Páll Krístinsson: Málræktarhlutverk almennrar íslenskrar orðabókar
59
málvenju á þessu afmarkaða sviði. Ég hallast helst að millileiðinni, í líkingu við þá sem
ÍO 1983 fer við so. vanta, þ.e. að greina frá bæði þolfalls- og þágufallsnotkun, þar sem
þeirri síðarnefndu fylgdi einhvers konar athugasemd eða vamaðarorð um takmarkað
notkunarsvið.
Stafsetning. Vitaskuld verður að ætlast til þess að einungis ritháttur, sem samrýmist
gildandi auglýsingum menntamálaráðuneytisins, sé notaður í almennri íslenskri orða-
bók og óþarfi að fjölyrða um það. Hitt er annað mál að í ýmsum greinum er ritháttur
valfrjáls. Það á ekki síst við um reglur um eitt og tvö orð og um lítinn og stóran staf.
Almenn orðabók er auðvitað ekki réttritunarorðabók í venjulegum skilningi og við
höfum aðgang að Réttrítunarorðabók íslenskrar málnefndar og Námsgagnastofnunar
í ritstjóm Baldurs Jónssonar og fleiri bókum. Þeir sem hafa slflcar bækur við höndina
þurfa ekki að velkjast í vafa um hvaða kostir koma til greina í stafsetningu en ég held
að það væri til bóta við endurskoðun ÍO 1983 að taka svolítið betur á þessum þætti;
sýna t.d. að alls konar megi hvort heldur er rita í einu eða tveimur orðum o.s.frv. (í ÍO
1983 er notaður rithátturinn allskonar en ekki alls konar (orðasambandið alls konar er
ekki heldur að finna undir flettiorðinu allur) og svo er á hinn bóginn sýndur rithátturinn
annars konar en ritháttinn annarskonar er hvergi að finna.) Aður en sagt er skilið við
réttritunarþáttinn vil ég taka fram og gera að lokaorðum að mér finnst sjálfsagt að rétt
íslensk stafrófsröð verði virt í næstu útgáfu ÍO.