Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 33

33
MinningABroT FrÁ VEgAVinnuÁruM Á VATnSSKArÐi
urinn og dugði þá ekki að ná fjórum
til að komast áfram. oftast þurfti að
ná einkunninni 5,5–5,9. Það gat því
farið svo, ef margir duglegir utan­
skólanemendur komu, að þeim sem
höfðu verið reglulegir nemendur var
rutt í burtu þó að þeir hefðu í raun
staðist prófið. Líklega þætti þetta
nokk uð undarlegt fyrirkomulag nú á
dögum. En hvað um það. Ég náði upp
í þriðja bekk, en með naum ind um
þó.
Strax og prófum lauk, seint í maí,
dreif ég mig í vegavinnuna, því að nú
reið á að safna aurum til næsta vetrar.
Vegagerð yfir Vatnsskarð var þá
skamm t fram gengin. nýjan veg átti
að leggja yfir allt Skarðið. jóhann
skipti liði sínu í þrjá flokka og var
flokksstjóri yfir hverjum þeirra. Yfir
einum flokki var Brynjólfur nokkur,
aldrei kallaður annað en Brynki. Þar
hafði jóhann bækistöð sína. naut
hann þess einn að hafa skúr til afnota
– aðrir lágu í tjöldum – og þar hafði
hann meira að segja „skrifstofu“ og
skrifstofumann. Sá hét Finnbogi og
var guðmundsson, síðar hálærður
maður og landsbókavörður um langt
skeið. Finnbogi sá um að reikna út
kaup manna, sem var borgað út viku­
lega.
Bækistöð jóhanns og flokkur Brynk a
var lengstum við Valadalsá, skammt
frá brúnni yfir ána. Annar flokkur var
flokkur Sigurðar „gör ings“. Sigurður
var svo nefndur því að hann þótti
líkj ast hinum þýska nafna sínum í
útliti, þó að varla væru þeir líkir að
öðru leyti. göringsflokk urinn var
vestastur, uppi í ásnum vestan Vatns­
hlíðar, þar sem hallar austur af há­
skarðinu. Á milli þessara tveggja
flokk a var svo Egill jónsson með sinn
flokk. Egill var Skagfirðing ur, búsett­
ur á Sauðárkróki, en hafði áður verið
bóndi í geitagerði í Staðarhreppi. Í
hans hlut kom vegarlagningin yfir flóa
mikinn vestan Vatns hlíðar og þar
aust ur fyrir til móts við Brynka. Að
Agli söfnuðust gjarnan Skagfirðing ar,
ungir bæði og eldri. Þessi flokkur
hafði lengi vel aðsetur á bakka Vatns­
hlíðarvatns vestan megin, skammt frá
tóttarbrotum, sem þar eiga að sjást
enn. Var það fallegur dvalarstað ur.
Síðar fluttist sá flokkur austur á Foss­
flöt, örskammt frá gýgjar fossi í
Sæmundará, eins og hún hét þegar
þangað var komið.
Fyrsta haust mitt á Skarðinu var ég í
flokki Brynka og undi mér þar að
mörgu leyti vel, þó að ekki félli mér
verkstjórn hans alls kostar. Mér fannst
Brynki fremur kaldur maður og tillits­
laus. Ég var vitaskuld nýliði og lét
lítið á mér bera. Þó fór ekki hjá því að
maður kynntist mannlífinu nokk uð.
Einkum voru það eldri karlarnir sem
drógu að sér athyglina. Stebbi „káti“,
Stefán Sveinsson, kenndur við Æsu­
staði, glaðvær, orðhepp inn, sí yrkjandi
og oft sætmjúkur þegar líða tók að
helgi. Sigfús frá Eiríksstöðum, aldrað­
ur heiðursmað ur, sem sá um kerru­
hestana af stakri alúð. „gendi“,
guðmundur Einarsson úr garði syðra,
kraftajötunn mikill, sem aldrei skipti
skapi. Palli, einnig úr garðinum að ég
held, besti dreng ur, dugnaðarmaður,
en einfald ur og sótti fast í sop ann þeg­
ar færi gafst á. Eitt sinn vann hann sér
það til áfengisnautnar, þegar þörfin
var hvað brýn ust, að kneyfa þrettán
Egilspilsnera í striklotu og súpa svo
sprittið af eld húslampanum á eftir!