Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 118

118
SKAGFIRÐINGABÓK
var maður yfirlætislaus, eins og fram
hefir komið, og kærði sig lítt um að í
hámælum væri haft það sem hann
gerði öðrum til greiða og hjálpar. Þess
vegna lá það oftast í þagn argildi.
Á meðan Eggert var ritstjóri kynntist
hann mörgum málsmetandi mönnum,
bæði enskum og íslenskum. Og þar
var yfirleitt ekki tjaldað til einnar
næt ur. Trygglyndi hans var við brugð­
ið og þau vinartengsli sem til var
stofn að urðu yfirleitt varanleg um lífs­
tíð. Þrátt fyrir eðlislæga hógværð og
hlédrægni var Eggert glaðvær og
skemmt inn í góðra vina hópi. Mörg­
um þótti líka innilega vænt um hann
og virðingar naut hann meðal þeirra
sem hann átti samleið með.
Vegna hlédrægni sinnar kom það
mjög sjaldan fyrir að Eggert kæmi
fram á opinberum samkomum, en þó
var hann í raun og veru prýðisvel máli
farinn. Hann flutti, að sögn, aðeins
einu sinni ræðu á opinberri samkomu.
Það var sumarið 1890, þegar Íslending­
ar í Winnipeg héldu sinn fyrsta Íslend­
ingadag. Ræðan var flutt á ensku og
vakti hún mikla eftirtekt, enda snilld­
arlega samin og efnisrík. Ensku gest­
unum, sem þarna voru staddir, fannst
sérlega mikið til ræðunnar koma.
Þó að Eggert skrifaði mikið sem
blaðamaður og þýddi margar skáld­
sögur, þá er mér aðeins kunnugt um
eitt íslenskt ritverk frá hans hendi.
Titill þess er: Laurierstjórnin og fisk­
veiðamálið. Öfgalaus framsetning málsins
og afleiðinganna af einokunarsamningum
stjórnarinnar. Þetta er lítið kver, aðeins
30 bls., prentað í Winnipeg 1911.
Eftir að Eggert hvarf frá blaða­
mennskunni árið 1897, fluttist hann
með fjölskyldu sinni til Nýja­Íslands
og dvaldi þar í tvö ár. Um tíma
stundað i hann kennslu við alþýðu­
skóla í hinni svokölluðu Ísafoldar­
byggð. Og þótt hann hefði engrar
kenn aramennt unar notið, þá þótti
hann eigi að síður afburða kennari,
enda stundaði hann það starf af frá­
bærri nákvæmni og alúð, lagði sig all­
an í það af lífi og sál.
Winnipeg skömmu fyrir 1900. Eig.: Manitoba Provincial Archives, Winnipeg.