Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 92

92
SKAGFIRÐINGABÓK
vel, en um það hafði tíðarfarið úrslit a­
áhrif. Þó var á sumum bæjum byrjað
að verka vothey. Taðan þurfti helst
góðan þriggja daga þurrk, en oft ent­
ist hann ekki svo lengi. Þurfti þá að
raka heyinu í garða eða „fanga það“.
Þá var það saxað í föng sem reist voru
upp eins og drýli. Stundum nægði að
„botna“ þau, þ.e. snúa þeim við, en
annars þurfti að dreifa þeim aftur.
Þegar túnaslætti lauk var farið á
engjar. Á meðan kílar og tjarnir voru
heyjaðar voru hlýir dagar teknir til
þess ef mögulegt var. Á votengjum
var næstum allt slegið með „rakstr­
arkonu“. Það var vírgrind sem fest var
á ljáinn og sópaði grasinu í múga, því
alltaf var slegið „úr og í“. Þetta sparaði
mikla vinnu við rakstur, og á þurrum
og sléttum Vatnabökkum var þetta
líka oft gert og múgarnir rifjaðir eins
og rifgarðar í flekk, þó langt væri mill i
rifgarða. Þegar svo hæfilegt magn
hafði náðst í sæti (bólstra) var farið að
huga að heimflutningi á heyinu. Það
kölluðust bindingsdagar. Þá var reynt
að sjá út þurrt og stillt veður. Byrjað
var eldsnemma morguns að ná í hross­
in, leggja á þau reiðing og binda þau
saman í eina lest, þannig að hæfilega
langur taumur var bundinn í klyfber­
ann á næsta hrossi fyrir framan og
þannig koll af kolli.Voru oft höfð 5­7
hross í lest og stundum fleiri, en það
var auðvitað þyngra í vöfum. Reynt
var að hafa stilltan og þægan hest
fremst í lestinni svo hann færi ekki
með alla strolluna í gönur ef taumi var
sleppt. Meðferðamaðurinn, sem venju­
lega var ríðandi, teymdi svo lestina og
þurfti hann að hafa mikla árvekni og
aðgæslu að fylgjast með öllum hross­
unum svo þau gengju eðlilegan lesta­
gang, hotta á þau til að vera viðbúin
þegar lagt var af stað. Lærðu þau undra­
fljótt listina, því alltaf voru einhverj ir
gamlir húðarjálkar sem þau óvönu
tóku sér til fyrirmyndar.
Heimflutningur hófst þegar búið
var að binda upp á fyrstu ferðina, en
það gerði „bindingsmaðurinn“ sem
þurfti að kunna rétt handtök og vera
mjög duglegur. Venj u lega hafði hann
röska stúlku með sér og kannski lið­
létt ing til að „taka rökin“. Þegar
komn ir voru nógu marg ir baggar upp
á alla lestina var þeim „jafnað saman“
þannig að sem líkastir baggar færu á
Baggahestar.
Einkaeign.