Skagfirðingabók - 01.01.2010, Side 76

76
SKAGFIRÐINGABÓK
um var svo kveikt í hrúgunni og þegar
vel var lifnað voru kartöflurnar grafnar
ofan í eldinn og byrgt yfir með meira
hrossataði. Þegar kartöflurnar voru
orðnar vel bakaðar og svartar utan
voru þær soðnar, og reyndust bestu
grillaðar kartöflur sem ég hef smakk­
að. Þannig var nú grillað á þessum
árum. Að þessari máltíð lokinni var
farið að kveikja í sinulubbanum í
flóan um og gerðist mikið bál sem
breiddist út eins og „eldur í sinu“ um
flóann. Þegar okkur þótti nóg komið
af brunanum þann daginn tókum við
strigapoka sem við höfðum meðferðis
og slökktum eldinn með því að berja
hann niður með pokunum. Er skemmst
frá að segja að margar slíkar ferðir
fórum við um mýrasundin í Hróars­
dalslandi og var ekki mikið óbrunnið
af þeim þegar upp var staðið. Ýmis­
legt fleira dunduðum við okkur við.
Grófum upp holtarætur sem við átum
á staðnum. „Reistum upp kalla“ og
fórum í stríð. Það fór þannig fram að
við völdum okkur mel með stökum
vel viðráðanlegum steinum og reistum
þá upp á endann, allmarga saman eins
og hersveit. Tvö lið áttust við. Þau
máttu skjóta, þ.e. henda grjóti í lið
andstæðingsins úr vissri fjarlægð og
reyna að skjóta kallana niður. Það lið
sem fyrra varð til að fella lið and­
stæðingsins sigraði.
Þannig liðu þessir vetrardagar við
leik og áhyggjuleysi bernskunnar en
minna hugsað um lærdóm. Lilja var
sífellt að stappa í mig stálinu með að
gleyma ekki lærdómnum alveg svo
stundum tók ég mig til við lestur og
skrift og krakkarnir létu mig reikna
létt dæmi, því nú leið að vorprófum
barna í Rípurhreppi og þar yrði ég að
ljúka vorprófi, nú að verða 10 ára. Svo
rann þessi dagur upp. Prófið var í
Ketu og þangað fór ég og tók prófið.
Þar hitti ég fyrst krakkana í Nesinu,
sem ég þekkti auðvitað ekkert en átti
Torfdalur vestur af Hólmavatni. Ljósm.: Hjalti Pálsson.