Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 78

78
SKAGFIRÐINGABÓK
námi í múraraiðn á Siglufirði og þar
voru yfirfljótandi atvinnu­ og afkomu­
möguleikar fyrir ungt og duglegt fólk.
Hann hafði meira að segja teiknað hús
sem hann hugðist byggja þar. En
mamma var á annarri skoðun. Hamar
í Hegranesi var um þetta leyti auglýst­
ur til sölu á skólatöflunni á Króknum,
eins og títt var á þeim árum með það
sem á boðstólum var. Hún vildi ekki
flytja í Siglufjörð sólarlausa, eins og
sagt var. Hún lagði til að reynt yrði að
kaupa Hamar og hefja þar búskap.
Bræður hennar, Sigurður og Ármann,
voru fúsir til að taka þátt í kaupunum
og brúa bilið þangað til að við
strákarnir værum færir um að sjá um
búskapinn. Og þetta varð að ráði. Til
að annast flutningana bílfæran hluta
leiðarinnar var fenginn Björn Skúla­
son. Hann var með vörubíl sem rúm­
aði búslóðina á palli. Öll búslóðin var
svo komin á pall árla morguns.
Mamm a sat inni við hlið bílstjórans,
með þær systur, Sigrúnu og Rögnu.
En Ármann frændi settist upp á pall­
inn ofan á eða í skjóli við farangurinn
með okkur bræðurna þrjá. Síðan var
sigið af stað og ekið varlega með allan
þennan farm. Helgi afi tók að sér að
leiða Hrefnu gömlu, einu kúna sem
við áttum þá. Ferðinni var heitið fram
að Ríp, næsta bæ við Hamar að norðan.
Þar bjuggu enn gamlir húsbændur
foreldra minna, Gísli [Jakobsson] og
Sigurlaug [Guðmundsdóttir], og
buðust til að skjóta yfir okkur
skjólshúsi þessa daga þar til við gæt­
um flutt í Hamar. En bílfær vegur var
ekki kominn lengra en að Vatnskoti
(nú Hegrabjargi). Þar var numið staðar
og bíllinn affermdur. Gísli bóndi á
Ríp var þar kominn með hest handa
mömmu og síðan reiddu þau systurn­
ar frameftir, mamma reiddi Rögnu, á
fyrsta ári, en Gísli Rúnu, að verða
tveggja ára. Ármann frændi tók að sér
að ganga þar á eftir með okkur strák­
ana. Siggi frændi var kominn með þrjá
eða fjóra hesta undir reiðingi til að
flytj a það nauðsynlegasta af búslóðinn i,
en afganginn fengum við að geyma í
skemmu og fjárhúsi í Vatnskoti þar til
síðar. En í því að við erum að leggja af
stað sjáum við að pelinn hennar Rögnu
hafði gleymst og lá yfirgefinn á jörð­
inn i. Ármann frændi þreif hann upp
og sá að ég var í kakijakka með stórum
vösum. Hann tróð pelanum ofan í vasa
minn, en ég var nú ekki stórhrifinn af
að ganga með pela og túttu í vasanum
að verða tíu ára gamall. Mótmælti ég
þessu hástöfum en komst ekki upp
með neinn moðreyk.
Nú segir ekki af ferðum okkar fyrr
Vilhelmína Helgadóttir á Hamri.
Ljósm.: Pétur Hannesson.