Skagfirðingabók - 01.01.2010, Side 158

158
SKAGFIRÐINGABÓK
Annars var nú svefnrúm mitt í rúmi
föður míns, fyrir ofan hann. Ég var
kvöldsvæfur á vetrum að eðlisfari, af
þreytu eða leiðindum og því svaf ég
áfram í auða rúminu þar til komið var
úr fjósinu um kvöldið. Þá var ég vak-
inn og látinn hátta í mína holu. Um
leið og ég fór upp í rúmið færir
mamm a mér skálina mína, næstum
fulla af volgri nýmjólk. Ég drekk það
svona hálfsofandi og leggst svo út af
undir æðardúnssænginni. Þegar mér
fer að hitna í rúminu byrjar ógurlegur
kláði að kvelja mig á lærunum báðum
og kálfunum. Ég klóra mér með nögl-
unum og heldur óvægilega því kláðinn
er svo mikill. Þó er það svo, að við
þess ar aðgerðir espast kláðinn meira
og meira. Loks er ég orðinn þreyttur af
þessu, kaunin öll upprifin, sundur-
flakandi og blæðandi. Þá kemur svefn-
inn og líknar mér.
Eftir örlitla stund hrekk ég upp við
það, að faðir minn er að koma upp í
rúmið. Hann er nú auðvitað þreyttur
og byltir sér harkalega. Honum þykir
ég hafa lagst of framarlega í rúmið,
snýr sér fram (frá mér) og ýtir mér og
hrekur mig með bakhlutanum ofar í
rúmið, alveg upp að þili. Sænginni
vefur hann vandlega utan um sig og
hallar sér á vinstra eyrað. Ég ligg eins
og í skrúfstykki, klemmdur upp við
þil og næ engu af sænginni ofan á mig
hvernig sem ég toga. Þannig ligg ég
æði lengi og get ekki sofnað.
Allt í einu bregður fyrir ljósglætu
og einhver kemur ofur hljóðlega inn í
baðstofuna. Það er móðir mín, hún
hef ur verið að ljúka við frammiverkin
í búri og eldhúsi og oft í fjósinu líka.
Hún heldur á ljósi sem logar á litlu
týruglasi og ætlar að gera skó, bæta
sokka eða eitthvað þess háttar áður en
hún fari að sofa. Þá getur faðir minn
ekki legið kyrr lengur, heldur sveiflar
sér fram úr rúminu í hendingskasti og
veður að móður minni með kreppta
hnefa og óbótaskömmum. Hvern djöf-
ulinn hún sé að gera með ljós fram á
nætur, því hún fari ekki að hátta bölv-
uð druslan sú arna og margt og margt
fleira í þessum tón. Annaðhvort ansar
hún engu eða segist hafa þurft að bæta
fötin eða skóna sem þarna liggi. Hann
skeytir því ekki, slekkur ljósið í hönd-
unum á henni og fleygir sér svo aftur
upp í rúmið sitt. Eftir nokkra stund
læðist hún að rúmi sínu (til fóta við
okkar rúm) og háttar hjá systur minni.
Mér heyrist hún gráta, en hann er
farinn að hrjóta eftir litla stund.
HSk 1587, 4to.