Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.1998, Qupperneq 35

sóttum. Störf hjúkrunarkvenna og hjúkrunarnema voru
áhættusöm vegna smithættu.
Eftir að hafa verið tæpt ár á Nýja-Kleppi fékk ég gleði-
legar fréttir þegar Sigríður Eiríksdóttir, formaður félagsins,
hafði samband við mig og tilkynnti mér að ég ætti að
„supplera" á Rigshospitalet í Kaupmannahöfn."
Á Rigshospitalet í Kaupmannahöfn
„Viðbótarnámið, sem við urðum að taka í Danmörku eða
Noregi, kallaðist „supplering“ og var það lokaáfangi náms-
ins. Formaður Fjelags íslenskra hjúkrunarkvenna sá um að
útvega okkur hjúkrunarnemunum vist á sjúkrahúsum í
Danmörku eða í Noregi. Og þegar kallið kom um að nemi
hefði fengið námsvist á spítala í Danmörku eða í Noregi
varð neminn að bregðast skjótt við og fara út. Þegar farið
var að síga á seinni hluta námsins hér heima var ég farin
að bíða eftir því að komast út. Við fórum tvær samtímis,
Elín Ágústsdóttir og ég. Það var gott að við vorum þarna
saman. Á Ríkisspítalanum voru þó fleiri íslenskir hjúkr-
unarnemar en á öðrum spítölum í Kaupmannahöfn. Lítill
sem enginn samgangur var á milli okkar þar sem við
höfðum allar mikið að gera í vinnunni og í náminu.
Inngangur á Rikisspitaiann i Kaupmannahöfn. Myndin
er tekin árið 1930.
Ég hóf nám við handlækningadeild á Ríkisspítalanum í
mars 1930 og var þar í 8 mánuði. Þar sem ég hafði ekki farið
á neitt almennt sjúkrahús heima fannst mér ég vera alveg
utangátta þegar ég hóf minn námstíma á handlækninga-
deildinni á Ríkisspítalanum. En þetta kom allt saman fljótt.
Og danskan var mér Þrándur í Götu til að byrja með en ég
náði fljótt tökum á henni. Ég þurfti að minnsta kosti að vera
ein á næturvakt með 28 sjúklinga aðeins þremur vikum eftir
að ég kom út. Þó vissi ég alltaf að yfirhjúkrunarkonan svaf í
herbergi ekki svo fjarri deildinni og ég mátti kalla á hana ef
eitthvað óvænt gerðist á næturvöktunum en allt gekk þetta
að óskum. Samt þótti mér gott að vita af henni.
Við bjuggum á heimavist við sjúkrahúsið sem var mjög
stórt. Forstöðukonan hét fröken Judith Wang. Hún var
ströng við okkur nemana. Sérstakar útivistarreglur voru á
Tímarit hjúkrunarfræðinga ■ 4. tbl. 74. árg. 1998
Séð inn á deild á Ríkisspítalanum 1930.
heimavistinni. Við máttum ekki koma seint heim á kvöldin
og ef við ætluðum til dæmis í leikhús þurftum við að fá leyfi
hjá sérstökum vaktmanni spítalans. Hann kallaðist „portör".
Við fórum á fætur klukkan sex á morgnana. Ég man
að það voru kruðurnar sem við fengum með morgun-
matnum sem drifu okkur nemana á fætur. Þær voru svo
góðar og svo fengum við te. Vaktin á deildinni byrjaði
klukkan sjö. Við nemarnir vorum í bláum stutterma kjólum
með hvíta svuntu og hvítan kappa á höfðinu. Á meðan ég
var á handlækningadeildinni urðum við allar að vera í
gúmmísvuntum þegar við hjúkruðum þeim sjúku. Það
mátti ekki sjást í bera handleggi þannig að sumar tóku á
það ráð að hekla sér sjal sem þær breiddu yfir sig til að
hylja handleggina undir svuntunni.
Störf hjúkrunarnemanna voru eins og á öðrum sjúkra-
húsum, þ.e. almenn aðhlynning svo sem að búa um rúm,
klæða þá sjúklinga sem þess þörfnuðust, bera matinn til
þeirra og mata þá sem þurfti, fylla út skýrslur um hita og
þess háttar. Síðan fengum við fyrirlestra einu sinni í viku.
Læknar og hjúkrunarkonur héldu þessa fyrirlestra fyrir
okkur nemana og var þetta mjög lærdómsríkt.
Kennslustofa i Rikisspítalanum i Kaupmannahöfn 1930.
227