Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.1999, Qupperneq 49

Valgerður Katrín Jónsdóttir
þjóðfélagsfræðingur og ritstjóri
„vykiptír wit&ttt wÁlí Að uerA
mAður -sjÁlfuY’"
- segir Vigdís Magnúsdóttir, fyrrverandi hjúkrunarforstjóri og forstjóri Ríkisspítala og
heiðursfélagi Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga
í Setbergslandi í Hafnarfirði býr merkiskona sem nú er
orðin heiðursfélagi Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga.
Hún býr í glæsilegu húsi sem hún byggði sjálf fyrir
nokkrum árum. Hún segist hafa verið að færa til húsgögn í
stofunni og breyta og biður um að sér sé fyrirgefið drasl
sem er þó hvergi sýnilegt. Hún segir það hafa verið
hálfgerða tilviljun að hún hafi farið að byggja á „gamals
aldri“, hún hefði sótt um lóð að gamni sínu þegar þeim var
úthlutað, aðallega vegna þess að nágrannar hennar í
fjölbýlishúsinu voru flestir fluttir, höfðu byggt á öðrum stað í
bænum og reyndar hvatt hana til að byggja þar líka. Hún
var ekki tilbúin til þess þá en sótti um næst þegar lóðum
var úthlutað. Ákvað svo endanlega að byggja þegar henni
var úthlutað lóð sem hún hafði sett í annað sætið á óska-
listanum. Meðan hún ber á borð kaffi og meðlæti hefur
hún frásögn af lífi sínu.
Vigdís er fædd og uppalin í Hafnarfirði og hefur búið
þar alla tíð. Móðir hennar var Sigríður Erlendsdóttir og faðir
hennar Magnús Snorrason skipstjóri. Sorgin knúði
snemma að dyrum hjá fjölskyldunni en Magnús veiktist
alvarlega og lést þegar Vigdís var aðeins sjö ára. Vigdís
var yngst þriggja systkina. Systir hennar lést ógift og barn-
laus 21 árs að aldri, „hún var þá við nám í Danmörku og
líklega hefur sprungið í henni botnlangi og hún fengið
lífhimnubólgu, þetta var rétt áður en penisílínið kom, '46.“
Bróðir hennar lést fyrir nokkrum árum af völdum krabba-
meins. Hann átti tvær dætur og eina stjúpdóttur, „og það
eru mínir nánustu ættingjar." Og hún bendir stolt á myndir
af börnum þeirra.
Móðir Vigdísar lést þegar hún var 93 ára gömul, „hún
náði því ekki að flytja með mér hingað,“ segir Vigdís og
bætir við að þær hafi búið saman alla tíð nema þau ár sem
Vigdís var við nám og störf erlendis og síðasta árið sem
móðir hennar lifði en þá var Sigríður á Sólvangi. „Ég tók
hana alltaf heim um helgar, það var okkur báðum mjög
dýrmætt. Hún var mjög ánægð á Sólvangi þó hún hafi
ekki verið sérlega ánægð með að fara þangað fyrst í stað.“
Eftir barnaskóla lauk Vigdís prófi frá Flensborgarskóla í
Hafnarfirði og stundaði nám við Tónlistarskóla Hafnar-
„Mér hefur fundist allt skemmtilegt sem ég hef tekið
mér fyrir hendur. “
fjarðar. „Þegar pabbi dó fór mamma að vinna við hótel-
rekstur hjá afasystur minni, Theodóru Sveinsdóttur. Theo-
dóra var mjög tengd fjölskyldunni og við systkinin kölluð-
um hana alltaf ömmu. Pabbi missti móður sína mjög
ungur og var alinn upp hjá afa sínum og ömmu ásamt
systur sinni. Theodóra var þar í heimili á þeim tíma og
tengdist pabbi henni mjög náið, fluttist síðar með henni til
Reykjavíkur og bjó hjá henni öll sín skólaár. Theodóra var
kunn matreiðslukona, hafði lært þá iðn í Danmörku. Hún
eldaði meðal annars fyrir Danakonung árið 1930.“
Theodóra rak sumarhótel í mörg ár, fyrst í Reykholti og
á Ferstiklu en byggði svo Hvítárvallaskála og rak hann síð-
an. „Á veturna hafði hún matreiðslunámskeið fyrir hús-
mæður og tók móðir mín þátt í þeim með henni. Mamma
var eitt sumar á Ferstiklu, eitt sumar í Reykholti, þrjú
sumur í Hvítárvallaskála og átta sumur í Fornahvammi, en
eftir það gerðist hún ráðskona að forsetasetrinu á Bessa-
stöðum í tíð Sveins Björnssonar forseta. Ég fylgdi mömmu
alltaf á sumrin og lærði snemma að taka til hendinni. Ég
var allt í öllu þessi sumur, afgreiddi bensín, gætti hestanna,
vann í uppvaskinu og síðustu sumrin við framreiðslustörf."
261
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 4. tbl. 75. árg. 1999