Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.1999, Síða 51

og það var hægt að ná í hann hvort heldur sem var á
nóttu eða degi. Sjúklingurinn var ávallt í brennidepli og
þörfum hans mætt skilyrðislaust. Þetta féll mjög vel að
minni sannfæringu og ég lærði mikið af þessu. Þetta var
lærdómsríkur og skemmtilegur tími.
Tengsl mín við Þresbyterian hafa aldrei rofnað og hef
ég notið góðs af því í mínu starfi sem hjúkrunarforstjóri.
Hef ég, ásamt öðrum hjúkrunarstjórnendum Landspítal-
ans, farið í námsferðir þangað og meðal annars fengum
við fyrsta sjúklingaflokkunarkerfið, sem notað var á Land-
spítalanum, þaðan. Einnig var mér í tvígang boðið að taka
þátt í ráðstefnum fyrir hjúkrunarstjórnendur í Bandaríkj-
unum og Kanada á vegum Þresbyterian St. Lukes.“
Þegar heim kom fór Vigdís að vinna aftur á hand-
lækningadeildinni, var þar í átta mánuði en flutti þá yfir á
St. Jósefsspítala í Hafnarfirði. „Á St. Jósefsspítala vann ég
frá átta til fjögur. Á morgnana aðstoðaði ég læknana við
aðgerðir en eftir hádegi hugsaði ég um skurðsjúklingana
þar til vinnudegi lauk. Þá kenndi ég einnig heilsufræði við
Flensborgarskólann á þessum árum.
Á St. Jósefsspítala var mikil samfella í hjúkruninni,
þangað komu t.d. konur sem gátu ekki átt börn, fóru svo í
meðferð og ef til vill aðgerð sem hafði í för með sér að
konan varð barnshafandi. Þá var henni fylgt eftir fram að
fæðingu og síðan eftir fæðingu. Ég vann þarna í 9 ár, ég
fylgdist vel með sjúklingunum, sem komu víða að, en
læknarnir höfðu hverjir sína sjúklinga og unnu eftir sama
kerfi og ég hafði kynnst í Bandaríkjunum. Það var dýrmæt
reynsla að starfa með kaþólsku systrunum, eignast þeirra
vináttu, sem varir enn, og mér þótti mjög vænt um þegar
ég hætti þar störfum að vera beðin um að taka sæti í
stjórn spítalans. Var ég þar í stjórn þar til spítalinn var
seldur ríki og bæ árið1987.“
„Boðskapur Krists þarf að birtast í daglegu lífi“
Vigdís hefur alltaf verið mikið í kristilegu starfi allt frá því
hún var unglingur og segir vinnutímann á St. Jósefsspítala
hafa gert sér kleift að sameina þann áhuga starfinu. „Ég tel
það mikla gæfu að hafa fengið að vera þátttakandi í kristi-
legu starfi, uppeldið sem ég hlaut þar sem barn og ungl-
ingur hefur orðið mér traust veganesti í lífi og starfi. Ég
fékk að vera bæði þiggjandi og gefandi í því starfi, var
bæði í barna-, unglinga- og sumarstarfi og notaði svo oft
sumarleyfin mín til að starfa í sumarbúðum K.F.U.M. og K í
Kaldárseli. K.F.U.M. og K. er trúfélag þar sem kristin trú er
boðuð. Ákveðin trúarboðun vekur ekki aðeins til trúar
heldur og til starfa. Boðskapur Krists verður ekki sannur
nema að hann birtist í daglegu lífi. Einnig hef ég starfað í
Kristilegu félagi heilbrigðisstétta en það var stofnað árið
1978. Hef ég verið í stjórn þar frá upphafi og formaður frá
1990. KFH var arftaki annars félags, Kristilegs félags
hjúkrunarkvenna, sem var stofnað 1952. Hugsjón KFH er
að sameina trúað fólk í heilbrigðisstéttum, hvetja það og
Vigdís við störf á skurðstofunni ásamt Jónasi
Bjarnasyni.
kenna því að ná til sjúklinga sinna og samstarfsfólks með
fagnaðarerindið um Jesúm Krist og mæta þannig trúarleg-
um og andlegum þörfum þeirra. Eitt af bænarefnum KFH
var að fá presta til starfa á sjúkrahúsum."
Starfssviðið breytist
„Besta vinkona mín, Hólmfríður Stefánsdóttir, var með mér
í Chicago. Þegar hún kom til baka fór hún að starfa sem
aðstoðarforstöðukona hjá frk. Sigríði Bachmann á Land-
spítalanum og hafði umsjón með sjúkraliðanámi sem þá
var nýhafið. Hún sótti um forstöðukonustöðuna þegar frk.
Bachmann hætti og fékk hana. í framhaldi af því fór hún til
Edinborgar í nám í sjúkrahússtjórnun og tók svo við
sjúkrahúsinu. Ég var þá að vinna á St. Jósefsspítala.
Um þetta leyti var ég að byggja íbúðina mína og fór að
taka vaktir á Landspítalanum til að auka tekjurnar. Ég
ákvað einnig að vinna í sumarleyfinu mínu á Landspítal-
anum og sagði Hómfríði að hún gæti sett mig á hvaða
deild sem væri. Á þessum árum var mjög fátt fólk í stjórn-
un og erfitt að fá konur til þeirra starfa. Hólmfríður var með
tvær aðstoðarkonur, aðra í fullu starfi og hina í hlutastarfi.
Hún spurði mig hvort mér væri ekki sama þó ég ynni hjá
henni og leysti aðra aðstoðarforstöðukonuna af í sumarfríi.
Ég var svolítið efins, fannst ég ekki þekkja nægilega mikið
263
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 4. tbl. 75. árg. 1999