Breiðfirðingur - 01.04.1978, Qupperneq 50

48
BREIÐFIRÐINGUR
þjóð, að sem mestu og bestu liði. Og iþað tókst því þó með
allólíkum vettvangi. Þess er gott að minnast. —
Hér verður aðeins minnzt með örfáum orðum þess manns
er síðast kvaddi af þeim sem nefndir voru og mér var einna
nákomastur, Guðmundur Jóhannesson frá Skáleyjum.
Guðmundur var fæddur í Skáleyjum í Breiðafirði 1. maí
1894, elsta barn foreldra sinna, Maríu Gísladóttur og Jó-
hannesar Jónssonar bónda í Skáleyjum. Börn þeirra hjóna
urðu alls 10. Af þeim lifa 5 þegar þetta er skrifað.
Guðmundur óx upp eins og fagur fífill í túni, bjartur
yfirlitum, fríður og föngulegur, vel gefinn til líkama og
sálar. Knár og karskur strákur, eins og einn frændi hans
orðaði það. Óþægur þótti hann, stundum smábrellinn og
glettinn, fylgdu þeir eiginleikar honum löngum — ásamt
hýru viðmóti og góðri lund. — Sagðist honum svo sjálfum
frá á gamals aldri, að potturinn og pannan hefði hann
verið í öllum „prakkarastrikum“ strákanna í Skáleyjum
á sínum æskuárum, enda elstur og líklega mestur ærsla-
helgur leikfélaga.
— Manstu eftir nokkrum „strikum“, spurði ég hann
einhvern tíma er við ræddum um gamla daga.
— Já, sagði hann og brosti. Lengi man til lítilla stunda
eins og Skaftfellingar segja.
Við Þórður Sveinsson lugum því að Jónu gömlu, hálf-
blindri kerlingu sem var hjá foreldrum þínum, að huldu-
fólkið í Lyngeyjarklettinum væri orðið tóbakslaust, hún
yrða að miðla því ögn úr pontunni sinni.
— Það er fallegt af ykkur elskurnar mínar, að vera
góðir við huldufólkið. Þeir verða lánsmenn sem því gera
gott, sagði hún. Fékk okkur pontuna og sagði að við mætt-