Breiðfirðingur - 01.04.1987, Qupperneq 99

BREIÐFIRÐINGUR
97
að sitja hjá kvíaám. Ærnar urðum við að passa í heima-
högum meðan þær voru að spekjast og hættar að sakna
lambanna. Það munu hafa verið tuttugu og fimm eða þrjátíu
ær í kvíum sem kallað var. Eftir vikutíma heimavið fórum
við með ærnar upp á fjall á daginn í hjásetuplássið. Þar var
gott fjallgresi og því mjög góð beit fyrir ærnar. Þetta var
nokkuð brött fjallshiíð, beint á móti sól og suðri. Neðst í
hlíðinni var lítill hjásetukofi, sem áður hafði verið notaður.
Þar héldum við oft til. Þaðan var gott útsýni yfir alla hlíðina
og sáum við vel þaðan hvað kindunum leið. Fjárhund góðan
höfðum við með okkur og sparaði hann okkur mörg sporin.
Ef einhver kindin ætlaði að rása í burtu þurftum við aðeins
að benda seppa og var hann þá fljótur að koma henni til
hópsins aftur. Nesti höfðum við með okkur, var það smurt
brauð, mjólk í flösku og eitthvað fyrir hundinn okkar sem
hét Snati.
Ekki höfðum við klukku eða vasaúr í hjásetunni en okkur
hafði verið kennt að vita hér um bil hvað tímanum leið, ef að
sá til sólar. Þegar sól var yfir vissum stað á Skarðsstrandar-
fjöllum var um hádegi, klukkan tólf. Yfir öðrum stað var
klukkan þrjú o.s.frv. Alltaf voru staðir að miða við á fjöllum
eða eyjum. Ef ekki sá til sólar fylgdumst við með sjávarföll-
um. Gat maður þá nokkurn veginn vitað hvað tímanum leið.
Elins vegar gilti þessi viðmiðun aðeins frá hjásetukofanum
okkar. Ekki máttum við koma heim með ærnar fyrr en
klukkan sjö að kveldi. Þá voru þær reknar í kvíarnar og
mjólkaðar en á meðan fórum við heim og fengum okkur að
borða. Eftir mjaltirnar pössuðum við ærnar heima við þar til
seint að kveldi að þær vóru reknar heim í girðingu. Svo
endurtók þetta sig þar til síðast í september að hætt var að
mjólka ærnar.
Árið 1910 fréttist að halastjarna væri á leið til jarðarinnar.
Vorum við unglingarnir mjög hræddir við þennan vágest.
Gengu ýmsar sögur um það hve hættuleg hún væri, jafnvel
gæti skeð að það rigndi eldi og brennisteini yfir jörðina, eða
jafnvel sprengdi hana í smástykki. En við sáum hana aldrei.