Breiðfirðingur - 01.04.1987, Qupperneq 114

112
BREIÐFIRÐINGUR
sjó og voru dregnar heiin á sleða, þegar snjór var á jörðu.
Annars urðum við skólasveinar að bera kol og mjölsekki á
bakinu heim að skóla. Sr. Sigtryggur tók alltaf þátt í því með
okkur og hlífði sér aldrei.
Um vorið eftir að skólanum var slitið fór ég heim að
Króksfjarðarnesi og var þar um sumarið sem kaupamaður.
Oft var ég að brjóta heilann um hvað gera skyldi. Mig
langaði út í heiminn. Ég komst loks að þeirri niðurstöðu að
best væri fyrir mig að fara aftur að Núpi og fullnuma mig
betur í enskunni. Dönsku og norsku skildi ég vel og gat
bjargað mér að tala þau mál. Næsta vetur í skólanum lagði
ég að mér við enskunámið og mér fannst sjálfum að mér
gengi best í enskunni af nemendum.
Á Vífilstöðum og Reykjum
Elsti bróðir minn, Pétur, bjó nú í Reykjavík og var að læra
skósmíði. Hafði ég skrifað honum fyrir jólin og beðið hann
að svipast eftir vinnu fyrir mig um vorið. Fékk ég nú bréf frá
honum og segir hann mér að ég geti fengið vinnu á Vífils-
stöðum við jarðabætur.
Þegar skólanum lauk fór ég heim að Króksfjarðarnesi,
fyrst til að ná mér í vinnuföt og annað sem ég átti þar. Svo
réði ég mig hjá Ólafi í kaupavinnu við heyskapinn um
sumarið. Þegar ég fór úr skólanum um vorið skuldaði ég víst
eitthvað. Ég lofaði Sigtryggi að standa skil á því. En sann-
leikurinn var sá, að ég hafði naumast peninga til að komast
heim, og svo að kaupa mér far með skipi frá Hóimavík til
Reykjavíkur. Ég gat ekki fengið mig til að biðja Ólaf að lána
mér peninga.
Fór ég nú gangandi norður til Hólmavíkur með pjönkur
mínar á bakinu. Ég man nú ekki hvað skip þetta var en ég
hafði ekki ráð á öðru en kaupa mér lestarfar. Það var hlýtt
í lestinni en ég var sjóveikur og það vóru fleiri.
Pétur bróðir minn tók á móti mér. Þetta var á sunnudegi
og sagði hann mér að bílstjórinn á Vífilsstöðum kæmi í
bæinn næsta dag og færi ég þá með honum uppeftir.