Breiðfirðingur - 01.04.1987, Blaðsíða 138
136
BREIÐFIRÐINGUR
framar er skerið Drottningarbörn, það er með fjórum
húfum“. Þegar hún hafði sýnt og sagt okkur frá öllum
leiðum og kennileitum lendingarinnar kvöddum við hana og
ýttum frá landi. Elínborg var í svörtum kjól með hvítan klút
um háls. Tilsýndar leit hún út, þar sem hún stóð á strönd-
inni, sem hempuklæddur prestur með hvítan messukraga,
þar sem hún lyfti höndum og bað okkur allrar blessunar um
leið og hún benti okkur á skerið Drottninguna og segir:
„Varið ykkur á Drottningarhalanum sem liggur til lands frá
Drottningunni, því þar hafa flest áraskip farist.“ Ennþá sé
ég í huga mínum þessa íturvöxnu, dugmiklu konu, þar sem
hún stendur við flæðarmál, krýnd sínu silfurgráa brúsandi
hári, ofar hinum „prestlegu“ klæðum.“
Árið 1932 gaf Elínborg Þorbjarnardóttir út pésa um Gufu-
skála, þar sem hún lýsir hug sínum til staðarins og biður
honum blessunar og fylgir texti hans hér með:
„Gufuskálar eru í Neshreppi utan Ennis í Snæfellsnessýslu
þar sem kallað er „undir Jökli“. Fram eftir öldum var þaðan
útræði mikið og fiskisæld hin mesta og bera mörg fiskbyrgi
vott um það þann dag í dag. Enda er stuttróið og hægt til
sóknar, en lending ekki vel góð.
Efnahagur þeirra, sem hafa búið þar, hefir verið fremur
góður það menn til vita, og þó er eins og menn kynoki sér
við að búa þar, sem stafar af gamalli þjóðtrú.
Munnmælin segja að á Gufuskálum séu gömul álög allt frá
landnámstíð.
Þar á að hafa numið land kona sú er Gufa hét, hún átti tvo
sonu, duglega til sóknar, en missti báða í sjóinn, einn og
sama dag.
Þá reiddist Gufa sjónum og landinu og kvað svo á að 20
bátar skyldu farast frá Gufuskálum og menn ekki mega
bjargast.
Og víst er það að óvenju margir skipskaðar hafa orðið
þaðan, en hvort annar tugurinn er fylltur eða ekki veit
enginn, og heyrt hefi ég þess getið til, að það sé farið að
nálgast það.