Breiðfirðingur - 01.04.1987, Blaðsíða 132

130
BREIÐFIRÐINGUR
ekki undra þótt ég yrði rasssár. Smáhamrar hafa alltaf verið
myndarheimili og það má segja að við Steingrímsfjörð, hafa
löngum búið dugandi menn. Eins og fyrr er sagt hafa oft
komið fiskigöngur í fjörðinn og það vildi svo til, að nú var
fjörðurinn fullur af fiski og það um miðjan túnasláttinn og
því miklar annir á bæjum. Bóndinn á Smáhömrum var mér
samt svo hjálplegur að hrinda báti á flot og skutla mér yfir að
Drangsnesi. Par hafði þá myndast dálítið þorp. Hét það
Fiskines þá.
Guðrún systir mín bjó þar með manni sínum Inga Guð-
monssyni. Hana hafði ég ekki séð í 11 ár, en það var við
jarðarför föður okkar árið 1919. Dvaldi ég um vikutíma hjá
systur minni og mági. Ingi átti fiskibát með innanborðs-
mótor. Fór ég út á fjörðinn með honum eina bjarta sumar-
nótt og drógum við lóðirnar. Fengum við mikið af fallegum
og stórum þorski.
Nú þurfti ég að komast suður yfir heiðar. Hringdi ég því
í Ólaf í Króksfjarðarnesi og bað hann að senda mér hesta.
Bauð ég honum að koma með nýjan fisk, ef hann gæti sent
mér reiðingshest. Flutti Ingi mig yfir fjörðinn að Húsavík og
gaf mér góðan slatta af glænýjum þorski, sem hann veiddi
um nóttina. Þegar til Húsavíkur kom voru hestarnir ekki
komnir. Var ekki um annað að gera en bíða. Það var heldur
ekki frágangssök. Veðrið var yndislegt, glaða sólskin og
blíðalogn. Eftir nokkurn tíma sá ég hilla undir ferðafólk á
heiðarbrún yfir Tröllatungu. Kom brátt í ljós að þar fór
sendimaður minn. Kom hann beint niður í fjöru til mín þar
sem ég beið með fiskinn.
Pá var yndislegt að líta yfir Breiðafjörðinn
Þessi sendimaður var 13 ára gamall, Ólafur E. Ólafsson,
dóttursonur Ólafs Eggertssonar. Hann varð seinna kaupfé-
lagsstjóri í Króksfjarðarnesi og núna, eftir 50 ár býr hann
hér í Reykjavík í nágrenni við mig.
Það var orðið áliðið dags er við vorum tilbúnir að leggja af
stað suður. Ég hlakkaði til að fara þessa leið yfir Tröllatungu-