Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 18

16
BREIÐFIRÐINGUR
Undir þetta skrifuðu nefndarmenn nöfn sín. Engar umræður
urðu um málið á þessum fundi eftir að framsögumaður hafði
lesið nefndarálitið.
A 20. fundi 29. júlí kom til ályktunarumræðu og atkvæða-
greiðslu um málið og voru þá haldnar langar ræður og margar.
Benedikt Sveinsson kvartaði undan því hve erfitt væri „... að
fá styrk og aðstoð ráðgjafarstjómarinnar í Danmörku” til þess
að fá friðaða þessa „... ótæmandi auðsuppsprettu”, sem lax-
veiðin væri. Benedikt sagði m. a.: „Hin eldgamla fagra laga-
setning, sem fyrir guði og mönnum hefur einlægt staðið og
stendur enn sem óhagganleg grundvallarregla fyrir laxveiði á
íslandi, og innibundin er í þeirri aðdáanlegu setningu: “Ganga
skal guðs gjöf til fjalls sem til fjöm, ef gengið vill hafa” hún
er sameiginleg bending og uppspretta fornaldarinnar fyrir allri
skynsamlegri og náttúrulögmálinu samkvæmri friðun og að-
hlynningu laxa fjölgunarinnar ...”26’ Benedikt taldi að frum-
varpið frá Alþingi 1867 væri það langbesta sem gert hefði ver-
ið, og að þau frumvörp sem seinna hafi verið gerð, væm búin
til „... af öldungis rangri og misskildri tilhliðrunarsemi við
frumvörp ráðgjafarstjórnarinnar ...” Hann kvað hinn háttvirta
3. konungkjörinn þingmann (Jón Hjaltalín landlækni), sem
manna best þekkti náttúruöfl landsins, hafa tjáð sér, „...að
ísland mundi að minnsta kosti hafa 100,000 dala árlegan
skaða af því, að lax væri eigi friðaður hér á landi með friðun-
arlögum, líkt og í öðrum löndum”.27)
Jón Hjaltalín kvað „Skotlending” einn hafa sýnt sér á eina í
Skotlandi sem gæfi af sér 80.000 ensk pund árlega, og væru
laxveiðar hér á landi „stundaðar með skynsemi, þá gætu þær
orðið hrein gullkista fyrir landið”.28)
10 ræður voru fluttar að þessu sinni og síðan gengið til
atkvæðagreiðslu. Féllu atkvæði þannig, að tillögur nefndarinn-
ar voru samþykktar, fyrri greinin með 19 atkvæðum, mótat-
kvæða ekki getið, seinni greinin með 15 atkvæðum gegn 6.29)
Allraþegnsamlegast álitsskjal var síðan sent konungi, dagsett
2. ágúst 1873, og undirritað af Jóni Sigurðssyni og Halldóri
Kr. Friðrikssyni.30)